මේ මොකක් ද වෙලා තියෙන්නෙ? දැන් මොකද අපි කරන්නෙ? අපට කරන්න ඉතිරි වෙල තියෙන්නෙ මොකද්ද? මේ සාධාරණ ප්‍රශ්න, අද සිද්ධ වෙන දේ ගැන-ත්‍රස්තවාදය, ආගමික අන්තවාදය හා ජාතිවාදය ගැන- කම්පාවෙන් පෙළෙන මිනිස්සු තමන්ගෙන් ද, උත්තර දන්නේ යැයි සිතන මිනිසුන්ගෙන් ද, සෙසු හිතේෂීන්ගෙන් ද, අසන්නෝ ය. මේ ලිපියෙන් අප උත්සහ කරන්නේ මේ ප්‍රශ්නයන්ට පිළිතුරු සොයා ගත හැකි මගක් පාදා ගැනීමට ය.
අපේ ජීවිතයට එහෙමට අරමුණක් නැත. ජීවත්වීමට නම් අප විසින් ඊට අරමුණක් දිය යුතු ය. එක්කෝ ඒ අරමුණ අප විසින් සොයා ගත යුතු ය.. නැත්නම් දන්නා කෙනෙකුගෙන් අසා දැන ගත යුතු ය. මේ දන්නා කියන අය අතර අප බොහෝ දෙනෙකුට ඉහළින්ම ඉන්නේ දෙමාපියන් ය. අපව බිහි කොට හදා වඩා ගත් දෙමාපියන් ය. ඒ අය අපට අරමුණක් දීමේ වගකිම ගෙන ක්‍රියාකරන්නේ නම් ප්‍රශ්නයෙන් භාගයක් අවසන් ය.
ඔවුන් බොහෝ විට අරමුණ ලෙස දෙන්නේ ඔවුන්ගේ දෙමාපියන්ගෙන් ඔවුන්ට ලැබුණ අරමුණ ය.
මහින්ද රාජපක්ෂ හිටපු ජනාධිපතිතුමාට ඕනෑ වී ඇත්තේ තමන්ගෙන් පසු රටේ නායකත්වයට සිය දෙටු පුතා පත් කිරීම ය. ඒ සඳහා හරහට ඇත්තේ තම පුතාගේ වයස මදි වීම යැයි ඔහු විදෙස් ජනමාධ්‍යවලට ද කියා තිබුණේ ය. ඒ ඩීඒ රාජපක්ෂ මහතා විසින් මහින්දට දී තිබුණු අරමුණ ය. ඒ නිසා මහින්දටත් ඒ නිසා ම නාමල්ටත් අරමුණක් තිබේ.
සුදෝවුන් රජුට ඕනෑ වුනේ සිය පුතා සක්විති රජ කෙනෙකු කරන්නට ය. ඒ ඔහුට ද ඔහුගේ දෙමාපියන්ගෙන් ලැබුණ අරමුණ ය. පුතා වෙනත් අරමුණක් තම ජිවිතය වෙනුවෙන් සාදා ගනිතැයි යන දෛවඥයින්ගේ අනාවැකිය නිසා, එයින් වළක්වා ගැනීමට, පියා දන්නා දහම් ගැට සියල්ලම දැම්මේ වී නමුදු, ඒ එකකින් වත් වැඩක් වූයේ නැත.
එයින් පෙනෙන්නේ දෙමාපියන් දෙන අරමුණ ම හැම දරුවෙකුම නොගන්නා බව ය. ඒ නිසා තරුණ විය තීරණාත්මක ය. ඒ දෙමාපියන් දුන් අරමුණ ඔස්සේ යන්නේ ද නැතිනම් වෙනත් අරමුණක් ඔහු /ඇය විසින් සොයා ගනු ලබන්නේ ද යන්න, ඒ වයසේ දී බොහෝ විට තීරණය කෙරෙන නිසා ය.
යොවුන් වියේ අර්බුදය
අතීතයේ දී මෙන් නොව වත්මන විවිධ වර්ගයේ අරමුණු හඹා යන මිනිසුන් දකින තරුණයා / තරුණිය හට තෝරා ගැනීමට විකල්ප ද තිබීම නිසා තත්වය තරමක් සංකිර්ණ ය. එවැනි විකල්ප තිබිය දී වුව ද බොහෝ දරුවෝ තම දෙමාපියන් දුන් අරමුණ ගැන ඇල්මක් ඇති ව කටයුතු කරති. ඇතැම් විට සිදු වන්නේ දෙමාපියන්ට ද වඩා ඉහළින් ඒ අරමුණට තම කැප වීම ප්‍රදර්ශනය කිරීම මගින් මා පියන් පුදන්නට ය.
උදාහරණයක් ලෙස කුඩා කල සිට බුදුදහමට යොමු කරනු ලබන දරුවෙකු මහණ වීමට අවසර පැතීම සැළකිය හැකි ය. මුස්ලිම් ආගමට යොමු කරනු ලබන තරුණයෙකු වහාබ් අන්තවාදියෙකු වීම ද ඊට සමාන ය. දෙමළ ඊළාම් දේශපාලනයට යොමු කළ තරුණයෙකු එල්ටීටීඊ කාරයෙකු වීම ද එවැන්නකි. සමාන කම ඇත්තේ ඇති කරන ප්‍රතිඵලය සම්බන්ධයෙන් නොවේ. අරමුණ කෙරෙහි යොමු වන ආකාරය සම්බන්ධයෙනි. ඒ සඳහා දෙමාපිය දායක්වය බල පෑ ආකාරය සම්බන්ධයෙනි.
එවන් විටෙක තරුණයාගේ මනස තුළ හොල්මන් කරන කාරණා දෙකක් තිබිය හැකි ය. එකක් දෙමාපියන්ට ඇති ආදරය ය. අනෙක දෙමාපියන් සමග ඇති වූ අමනාපකම් ය. මේ දෙක අතර ඝට්ඨනයේ ප්‍රතිඵලය වන්නේ එක් අතකින් අරමුණ වැළඳ ගැනීමත් අනිත් අතින් අරමුණ වෙනුවෙන් දෙමාපියන්ට ද වඩා කැප වීම හරහා ඔවුන් සමග වූ අමනාපය ප්‍රකාශයට පත් කිරීමත් ය.
දෙමාපියන් සමග ඇති විරසකය දැඩි වී හැදුනොත්, දෙමාපිය ආදරය අහිමිව හෝ තුනීව ගියොත්, සිදු වන්නේ දෙමාපිය අරමුණ විසිකර ඊට ප්‍රතිපක්ෂ අරමුණක් වැළඳ ගැනීම ය. එවැන්නෙකු වෙන අරමුණක ගොදුරක් වීමේ ඉඩ කඩ වැඩි ය.
මේ මොන අකාරයකින් හෝ ජීවිත අරමුණක් හදා ගන්නා තැනැත්තා ඒ අරමුණ ඔස්සේ ඉදිරියට ගමන් කරන විට තම කාලය ද ධනය ද වෙනත් බොහෝ දේ ද ඒ සඳහා කැප කරන්නේ ය. ආයෝජනය කරන්නේ ය. එම කැපකිරීම ප්‍රමාණයෙන් වැඩි වූ තරමට අරමුණ කෙරෙහි ඇති ඇල්ම වැඩි වන්නේ ය. ආදරය වැඩි වන්නේ ය.
එය සමාන කළ හැක්කේ දරුවන් සම්බන්ධයෙන් වඩාත් කැප වීම් කළ දෙමාපියන් තුළ ඔවුන් සම්බන්ධයෙන් (දරුවන් දෙමාපියන් කෙරෙහි දක්වන ආදරයට වඩා) වැඩි ආදරයක් පැවතීමට ය. ඇල්ම වැඩි වූ තරමට අත්හැරිම ද අමාරු ය. දරුවන් සම්බන්ධයෙන් පමණක් නොව අරමුණක් සම්බන්ධයෙන් ද එය සත්‍යය ය. ඒ නිසා ම අරමුණ ගැන සැක සංකා ඇති කර ගැනීම අමාරු ය. ඒ තත්වයට පත් වූ පසුව අරමුණ ප්‍රශ්න කරන මිනිසුන් දකින්නේ පරම සතුරන් ලෙස ය.
දෙමාපියන් පූජකයන් වැනි අපව අරමුණ කරා යොමු කරවන අය ද එවැනි සැක සංකා ඇති කර ගැනීමට එරෙහි තහංචි ද පනවති. සැකයක් ඇති කර ගැනීම අපායට යන්නට හේතුවක් වෙයි. කට වරද්දා ගැනීම පවා පවක් ලෙස දැක්වේ. හැම ආගමක ම මිථ්‍ය දෘෂ්ඨිකයන් යන්නේ අපායට ය. ඒ අය අපායට යනවා පමණක් නොවේ. ඇතැම් ආගම් වල අන්තාවදී නිකායන් වල එසේ යවන බවට වග බලා ගනු ද ලැබේ. දේශද්‍රෝහීන්ට හා ජනතා ද්‍රෝහීන්ට දඩුවම් ලබා දෙන්නේ ද ඒ පදනමේ ම පිහිටා ය. ඒ නිසා ද අරමුණ කෙරෙන් වෙනස් වීම අමාරු ය.
මඟ දිගේ ඉදිරියට යෑම හා අවසානය
එපමණක් නොවේ. අරමුණ කරා යන ගමනේ සැතපුම් කණු තිබේ. මං සන්දි හා මග සළකුණු තිබේ. ඒවා අරමුණට අප වඩ වඩා ලංවෙන බවට සංඥා ය. අරමුණට ලං වන්නට, ලං වන්නට, ඒ කරා යෑමට ඇති ආශාව ද වැඩි වෙයි.
පළමුව සිදුවන්නේ පන්සල් යෑම ය. දෙවනුව බණ ඇසීම ය. ඊළගට භාවනා පන්ති ය. ඊළගට භාවනා කඳවුරු ය. ඊළගට මහණ වීම ය. ඊළගට ධාන්‍ය වැඩීම ය. ඊළගට සෝවාන් සකුදාගාමී අනාගාමී අරහත් වශයෙන් ස්ථර ගණනාවක් තිබේ.
පළමුව පල්ලි යෑම ය. ඊළගට මද්‍රාසා පාසලට යෑම ය. ඊළගට වහාබ් ඉගෙනුම ය. ජිහාඩ් කෙනෙකු වී සටන් කිරීම ය. අවසානයේ සියදිවිනසා ගන්නා බෝම්බකරුවෙකු වීම ය.
පළමුව පන්ති පහ ය. ඊළගට පෝස්ටර් ගැසීම වැනි කුඩා වගකීම් ය. ඊටත් පසු කොකු දමා සෙසු අය බිලිබා ගැනීමේ ලොකු වගකිම් ය. ඊළගට පෙළපාලි හා වීදී සටන් ය. ඊළගට ආයුධ සහිත සටන් පුහුණුව ය. පසුව මධ්‍යම කාරක සභාවට හා දේශපාලන මණ්ඩලයට ය.
මේ හැම අදියරක දීම ඊට අවශ්‍ය කුසලතා රැස්කර ගත යුතු ය. ඒවා ද ආයෝජනයන් ය. ඒවා වඩ වඩාත් අරමුණේ ඇලීමට හේතු වන්නේ ය.
මේ මඟේ ඉදිරියට ගිය කෙනෙකුට වුවමනා වුව ද ගැලවීම අරහං ය. මහණ වී සිවුරු ඇරියාම ආත්මය ම ඉවර ය. හීරළුවෙකැයි කියන්නේ අපහාසයට ය. නැතිනම් සිදු වන්නේ ආගමට, ජාතියට, පක්ෂයට, ද්‍රෝහියෙකු වීමට ය. ද්‍රෝහියාට උරුම මරණය ය. පිට මං කිරීම ය.
ජිවිතය පවත්වා ගෙන යෑමට බදා ගත් අරමුණ ම මෙසේ මිනිසුන් සිර කරන්නේ ය. බොහෝ විට ඒ ජීවිතාන්තය දක්වා ය.
දෙමාපියන් අපට දෙන්නේ එක් අරමුණක් පමණක් නොවේ. ඇතැම් විට ඒවා බහු විධ ය. බහු විධ වුනාට ඒ දෙන අරමුණුවලට ධුරාවලියක් තිබේ. ඒවාට දෙන ප්‍රමුඛතාවය වෙනස් ය. ඇතැම් අරමුණු දැඩිව ද සමහරක් මෘදුව ද අවධාරණය කෙරේ. යම්තම් තුරුණු වියට එළඹුන විට ම එලියට පැන ගන්නා බටහිර දරුවන් මෙන් නොව, කසාද බඳින තුරු ද, ඇතැම් විට ඊටත් පසු ද, දෙමාපියන් විසින් තමන්ගේ තුරුලේ තබා ගන්නා පෙරදිග දරුවන්, මෙහි දී දෙමාපියන්ගේ අරමුණු තුළ ම රැඳීමට හා ඔවුන්ගේ ප්‍රමුඛතා ධුරාවලිය අනුගමනය කරන්නට ඇති ඉඩ කඩ වැඩි ය.
ඉතින් පළමු ප්‍රමුඛතාවය හිමිවන්නේ අධ්‍යාපනයට ය. ඒ සමාජයේ සැළකිය යුතු රැකියාවක් සොයා ගැනීමේ දෙවැනි එල්ලය ද ඇති ව ය. තෙවනුව සහකාරියක් හෝ සහකරුවෙකු සොයා ගෙන අරඹන යුග දිවිය ය. ඒ සමගම දරු මල්ලන් ය. ආගම ද දේශපාලනය ද මේ මූලික අරමුණු වලට ආනුපාන ය. දෙවැනි ය. දැන් තියෙන්නේ ආගමත් දේශපාලනයත් ටික ටික වළඳමින් යුග දිවිය නිම කරන්නට ය.
මැදිවියේ අර්බුදය හා අරමුණු
නැවත ප්‍රශ්නය එන්නේ දරුවන් තමන්ගේ ම කූඩු හදා ගෙන වෙන පළාතකට ගියා ම ය. අතීතයේ දී මෙන් නොව වර්ථමානයේ මෙසේ වෙන් වීම වැඩි ය. තුරුළේම තියා ගැනීම අමාරු ය.
අරමුණක් සම්බන්ධයෙන් නිසි එල්ලයක් නැතිව අතරමං වන භද්‍ර යෞවනයට අමතරව මේ මැදිවිය ද ජිවිතයට අර්බුදයක් ගෙනෙන්නේ ය. මෙය බටහිර රටවල මනෝ වෛද්‍යවරුන් හඳුන්වන්නේ මැදි වියේ අර්බුදය (mid-life crisis) ලෙස ය. එය දරුවන් හැර යෑම සමග ඍජු ලෙස සම්බන්ධ ය. අපට ඒ අර්බුදය එන්නේ බටහිරට පමා වෙලා ය. ඒ දරුවන් ඉවත් වීම සිදු වන්නේ පමා වී නිසා ය. දැන් ජීවිතය හිස් ය. තවමත් රැකියාවක නිරත වේ නම්, මේ හිඩැස රැකියාවෙන් පුරවා ගත හැකි ය. එහෙත් නොපමාව විශ්‍රාම දිවිය එළඹෙන්නේ ය. ඒ නිසා හිඩැස ඇති විම වළක්වා ගත හැක්කේ තවත් කුඩා කලකට ය. මුණුබුර මිණිබිරියන් ලැබුනොත් තරමක් දුරට ගොඩ ය. ඒ දරුවන් ළග පාත හිටියොත් ය.
මෙසේ ඇතිවන හිඩැස බොහෝ විට පුරවනු ලබන්නේ ආගම හෝ දේශපාලනය විසිනි. නැතිනම් ඒ දෙකම අනාගත් අමුතුම ප්‍රපංචයක් විසිනි.
එසේ වීමට එක් හේතුවක් වන්නේ මිනිසුන් වෘත්තීය කුසලතා මිසක වින්දන කුසලතා හිමි කර ගෙන නොතිබීම ය. බොහෝ දෙනෙකුට සංගීතය, චිත්‍ර, සාහිත්‍ය, සිනමාව වැනි කලාවන් නිර්මාණයේ පමණක් නොව රස විඳීමේ ද කුසලතා නැත. ඔවුන්ට දැනටමත් පවරා ඇති අරමුණකට එහා ගිය අරමුණක් සාදා ගැනීම අපහසු ය. එවන් අයට අරමුණක් හදා ගැනීමට ඉතිරි වන්නේ ආගමේ හෝ දේශපාලනයේ සරණ පමණ ය.
සමහර ආගම් පවා මේ විඳීම සම්බන්ධයෙන් දාන්නේ ම පොලු ය. එවන් විටක තත්වය වඩාත් දරුණු වන්නේ ය.
මෙසේ තරුණ සමයේ ද මැදි වියේ ද එළඹෙන මේ අරමුණු පිළිබඳ අර්බුදය නිසි ලෙස කළමනාකරණය කර ගැනීමට අසීරු වුවහොත් එය පුද්ගලයාට පමණක් නොව සමාජයට ද අහිතකර තත්වයක් නිර්මාණය කරන්නේ ය.
මට පාරම්පරික උරුමයෙන් ලැබී ඇති අරමුණ, ලෞකික ජීවිතය අවසානයේ හෝ ඒ අතර වාරයේ ලැබෙන ආගමික විමුක්තිය නම් ද, ඒ සඳහා මිථ්‍යා දෘෂ්ඨිකයන් විනාශ කර දැමීම මට ලැබෙන උපදෙස් නම්, ද ඒ වෙනුවෙන් දිවි පිදීම මට කළ හැකි උතුම් ම පරිත්‍යාග ලෙස දැක්වෙන්නේ නම් ද, අරමුණ උත්කර්ෂවයට නැංවීමේ තාර්කික අවසානය විය හැක්කේ මා මිනිස් බෝම්බයක් බවට පත් වීම ය.
මා සමාජයෙන් පවරා ගෙන ඇති අරමුණ දෙමළ ජනයාගේ අභිලාශයන් සපුරා ලනු වස් ඊලමය පිහිටුවීම හෝ සමස්ථ ජනයාගේ අභිලාෂයන් සම්පූර්ණ කරනු වස් උත්තර සමාජවාදී රාජ්‍යය පිහිටුවීමට නම් ද, ඒ සඳහා ද්‍රෝහීන් විනාශ කර දැමීම මට ලැබෙන උපදෙස් නම් ද, ඒ වෙනුවෙන් දිවි පිදීම මට කළ හැකි උතුම් ම පරිත්‍යාග ලෙස දැක්වෙන්නේ නම් ද, එම අරමුණ උත්කර්ෂවයට නැංවීමේ තාර්කික අවසානය විය හැක්කේ මා මිනිස් බෝම්බයක් බවට පත් වීම හෝ මා විසින් පර පණ නසනු පිණිස ආයුධයක් අතට ගැනීම ය.
අහිංසක හා අංගුලිමාල
අප තේරුම් ගත යුත්තේ මේ “සමාජ අපරාධ කරුවන්“ හැම දෙනාම “අංගුලිමාල“ කතාවේ එන අහිංසක මෙන් ම ගුරුවරයන්ගේ ඉගෙනුම් බහ අකුරට ක්‍රියාත්මක කිරිමට පසුකලෙක සිය දිවි පරදුවට තබා කටයුතු කළ “වීරයන්“ බව ය. “ජාතික රණ දෙරණ මතේ- ගැටී වැටී මළ මොහොතේ- සුන්දර සුරඹුනන් අතේ – නැලවෙන බව සිතනු පුතේ“ යන ටිබෙට් ජාතික එස් මහින්ද හිමියන් කවි පෙළින් දිරි ගැන් වූ වීරයන්ට නෑකම් කියන වීරයන් ම බව ය. ඒ කියන්නේ අපේ ම නිර්මාණයන් බව ය. අප විසින් කවා පොවා ඇති දැඩි කළ නිර්මාණයන් බව ය. උන් කර ඇති වැරැද්ද විය හැක්කේ අප මෙන් අත් බැඳ නොසිට ඒ වෙනුවෙන් උපරිම ලෙස කැපවීම ය.
ඒ කැපවීම තමන්ට පෙන්වූ මග ඔස්සේ ඉදිරියට ම ගොස් සියල්ල හැර දා මහණ වූ කෙනෙකුට වෙනස් වන්නේ ඇති කරන ප්‍රතිඵලයේ ස්වරූපය විසින් පමණකි. සමාජයට දායකත්වය දිය හැකි මොළයක් ද අත් දෙකක් ද ඒ සමග නැති වීම ද, සමාජය විසින් නඩත්තු කටයුතු තව බඩක් ඇති වීම ද, හැරුණු කොට වෙනත් බරපතල සමාජ හානියක් මහණ වීමෙන් වෙන්නේ නැති බව ඇත්ත ය. එහෙත් මග එක ය. ප්‍රවේශය එක ය. දිවි පූජාව එලෙස ම ය. ඇතැම් තැනක දෙමාපියන්ට දැනෙන අහිමිවිමේ වේදනාව ද විශේෂයෙන් මහණ වූයේ මහමෙව්නා වැනි අසපුවක නම්, බොහෝ දුරට සමාන ය.
දෙමාපියන් ලෙස ද සමාජයක් ලෙස ද අප තරුණයන්ට අරමුණු සකස් කර දීමේ දී ප්‍රවේසම් විය යුතු වන්නේ මේ නිසා ය. නැත්නම් අපට සිදු වන්නේ උන් වෙනුවෙන් අඩන්න ය. උන් නිසා දුකට පත් වන මිනිසුන් වෙනුවෙන් අඩන්නට ය. කම්පා වන්නට ය.
රැකියාවක් කරන්නට අවශ්‍ය තරමට අධ්‍යාපනයක් ලබා දීමත්, මුදල් සරි කර ගැනීමට ව්‍යාපාරික කටයුත්තකට හෝ රැකියාවකට යොමු කිරීමත්, තමන්ට පැවරුණු ආගම දර්ශනය රැක ගැනීමට සූදානම් කිරීමත්, තවදුරටත් ප්‍රමාණවත් නොවන බව අප දත යුතු ය.
ඊට වඩා පළල් අරමුණු, සමස්ථ මානවයාගේ ම හිත සුව පිණිස වැඩ කිරීමට හැඩ ගැසුණු අරමුණු, අප විසින් දරුවන්ට දයාද කළ යුතු ය. ලෝකය මෙන්න මේ විදිහට මිස වෙනත් විදිහකට නොදැකිය යුතු ය යන සීමාවන් වෙනුවට ලෝකය විවෘත මනසකින් ගවේෂණය කර ගැනීමේ ඉඩ හසර ඔවුන්ට ලබා දිය යුතු ය. කලාව, සංගීතය, සාහිත්‍ය විඳීමට හැකි මනසක් ඔවුන්ට ලබා දිය යුතු ය. ඒ ඒ ක්ෂේත්‍රවල නිර්මාණයන් කළ හැකි කුසලතා ඔවුන්ට ලබා දිය යුතු ය. විනාශ කිරීම වෙනුවට නිර්මාණය කිරිමට මනස යොමු කිරීමට අවශ්‍ය පරිචය එයින් ඔවුන්ට අමතරව ලැබෙනු ඇත. ක්‍රීඩාවක් විඳීමට, ඒ තුළ ආශ්වාදයක් ලැබීමට, එවැන්නක නිරත වීමට, අවශ්‍ය තරමට ප්‍රාගුණ්‍යයක් ලබා දිය යුතු ය. ලෝකය තුළ දුක වේදනාව තරමට ම සොම්නස ද සුන්දරත්වය ද ඇතැයි යන්න ඔවුන්ට ඒත්තු ගැන්විය යුතු ය. තමා ද තමාගේ ජාතිය ද මේ මහත් වූ විශ්වය තුළ කුඩා නොවැදගත් ප්‍රපංචයන් පමණක් බව ඔවුන්ට දැනෙන්නට සැලැස්විය යුතු ය. තමන්ගේ ආගම ලෝකය දකින එක කණ්ණාඩියක් පමණක් බව ද තව බොහෝ කණ්ණාඩි වලින් ද ලෝකය දැකිය හැකි බව ද ඔවුන්ට කියා දිය යුතු ය.
තවදුරටත් අන්තවාදින්ට බැණ අඩ ගසා පලක් නැත. උන් හා සමාන වගකීමක් අප ද මේ සම්බන්ධයෙන් බාර ගත යුතු ය.
මේ අප වත්මන දකින්නේ අප විසින් නිර්මාණය කිරීමට කැපවුනු ඒ නිසා බිහිවුනු ලෝකයකි. අන්තවාදීන් හා හරි හරියට එක් ව අප ද ගොඩ නැගූ ලෝකයකි. ඒ දෙස බලා කම්පා වෙනු වෙනුවට කළ යුත්තේ අපට වැරදුනේ කෙසේ දැයි සෙවීම ය. ඒ වැරදි නිවැරදි කිරීම ය.
අපේ නිර්මාණය දැන් අපට ම පෙනෙන විදිහට අඩුපාඩු වලින් ගහණ ය. දැන්වත් අප නිවැරදි වන්නට හිතන්නේ නම් මෙය නැවත ප්‍රතිනිර්මාණය කර ගත හැකි ය. ඒ සඳහා අනෙකා පමණක් නොව අප ද වෙනස් වීම අවශ්‍ය ය.
වචන සෙල්ලම් 