පරම බලය

මිනිසුන් එහෙම පිටින් ම සුදුත් නැත. කළුත් නැත. හැම කෙනෙකුම වාගේ අළු පාට ය. ඇත්තේ අළුපාටේ විවිධ හැඩයන් ය. සමහරු කළු පාට පැත්තට බර ය. සමහර සුදු පාට පැත්තට බර ය. එපමණ ය.

වෙනත් ‍ලෙසකින් කියන්නේ නම් අතිශයින් යහපත් යැයි මිනිසුන් විසින් සළකන සුදු චරිත පවා ළගින් ඇසුරු කරන විට සීමාකම් වලින් යුක්ත බව පෙනී යනු ඇත. අප පුදුමයට පත් කරන දුර්වලකම් වලින් යුක්ත බව පෙනී යනු ඇත.

ඒ නිසා ම කවරෙකුට වුව අති මහත් බලයක් නොපැවරිය යුතු ය. බලය ලබන කෙනෙකු බලය වැරදි ලෙස භාවිතා කරනවා ද යන්න පිළිවිසීමට ක්‍රම වේදයන් සැකසිය යුතු ය.

ලැබෙන බලයත් සමග මිනිස්සු වෙනස් වෙති. ඇතැම් විට බලය නිසා ම මිනිසා අතුරුදහන් ව යකෙකු උත්පත්තිය ලබන්නට පුළුවන. ඇතැම් විටක බලය නිසා මිනිස්සු මත් වෙති. මත් වූ මිනිසා තමන් කරන්නේ කුමක් දැයි දන්නේ නැත. බලය වංචාවට මග පාදයි, අධික බලය අධික වංචාවන්ට මග පාදයි, යනුවෙන් සුප්‍රසිද්ධ කියමනක් තිබෙන්නේ ඒ නිසා ය.

ලබා ගත් බලය ස්වකීය කැමැත්තෙන් අත් හැරීමට බොහෝ අයට බැරි ය. එවැනි අයට බලය සීමා රහිත ව ඕනෑ ය. සීමා රහිත කාලයකට ද ඕනෑ ය. ඇතැම් විට සදහට (ජීවත් වන තුරා) ඕනෑ ය. නෙල්සන් මැන්ඩෙලා වැනි කලාතුරකින් කෙනෙක් බලය තමන් වෙත තබා ගැනීමට අවශ්‍ය සියළු ඉඩකඩ තිබිය දී, සිය කැමැත්තෙන් බලය අත්හැරිය ද බලය ගත් බොහෝ දෙනෙකුට එසේ කරනු බැරි විය. බොහෝ රටවල ව්‍යවස්ථාවන් මගින් බලය හෙබවිය හැකි වාර ගණන දෙකකට සීමා කරන්නේ මේ හේතුව නිසා ය. එහෙත් රුසියාවේ වත්මන් ජනාධිපති පුටින්, චීනයේ වත්මන් නායක ෂී ජින්පින්ග් මෙන්ම, අපේ රටේ ජනාධිපතිවරයෙකු ව සිටි මහින්ද රාජපක්ෂ ද වාර දෙකක් මදි වී අවශ්‍ය ඕනෑ ම වාර ගණනක ජනපතිවරණයට ඉල්ලිය හැකි ඉඩ පාදා ගනිමින් තම රටවල ව්‍යවස්ථා වෙනස් කර ගත්හ.

අත්හැරීම කොහොමටත් අමාරු ව තිබිය දී බලය වැනි අතිශය දරුණු ලෙස ඇබ්බැහි වන මත් ද්‍රව්‍යයක් අත් හැරීම මිනිසුන්ට නොහැකි වීම ස්වභාවික ය. අප බලය ලබා දෙන විට සීමා පැනවීමට කටයුතු කළ යුත්තේ ඒ නිසා ය.

හිස් චෙක්පතක් දෙන්නේ බලාගෙන ය

බලය ලබන අය එය භාවිතා කළ යුත්තේ යුක්ති යුක්තව ය. හේතුව බලය ලබද්දී ඔහු/ඇය බලය දෙන අය සමග යම් සම්මුතියකට පැමිණෙන බැවිනි. ඒ බලය තමන්ට බලය ලබා දෙන්නන්ගේ යහපත සඳහා යොදවන්නේය යන සම්මුතිය ය. එහෙත් බලය ලැබීමත් සමග වෙනස් වන මිනිසුන්ට යුක්තිය පේන්නේ නැත.

බලය ලබන්නේ කොන්දේසි සහිතව ය. පවතින නීතින්ට යටත්ව ය. එහෙත් බලය ලැබුණු පසු බොහෝ අය නීතිය මායිම් කරන්නේ නැත. නීතිය තමන්ට නැමිය හැකි බව කීවේ මේ රටේ හිටපු පොලිස්පති කෙනෙකි. නීතිය අවශ්‍ය නම් තමන්ට හදන්නටත් කඩන්නටත් හැකි බව කීවේ ද අප රටේ හිටපු අල්ලස් කොමසාරිස් කෙනෙකි. නිලධාරීන් බලය භාවිතා කරන්නේ එසේ නම් දේශපාලනඥයන් ගැන කුමන කතා ද? ගැහැණියෙක් පිරිමියෙකු කරන එක ද ඇතුළත් සියළු බලතල ඔවුන්ට ඕනෑ වන්නේ ඒ අනුව ය.

නීතිය කුණු කූඩයට ම දමන්නට ඔවුන්ට ඕනෑ වන්නේ ය. සිස්ටම්ස් කඩන්නට වුවමනා වන්නේ ය. ඒවා වටේ යන්නට වුවමනා වන්නේ ය. තමනට රිසි කුමක් ද එය කරන්නට වුවමනා වන්නේ ය.

නීතිය විය යුත්තේ තමා ය. අධිකරණය විය යුත්තේ තමා ය. හරි වැරැද්ද තීරණය කළ යුත්තේ තමා ය. ඒ ඉල්ලන්නේ රජකම ය.

ඒ නිසා ම බලය යුක්ති යුක්තව භාවිතා නොවන අවස්ථාවක එය පාලනය කිරීමේ සමත් යාන්ත්‍රණයන් ද තිබිය යුතු ය යන්න බොහෝ රටවල විද්වත් මතය ය. ශිෂ්ඨ සම්පන්න රටවල විධායකය, ව්‍යවස්ථාදායකය හා අධිකරණය එකිනෙකාගේ කටයුතු ගැන විපරමෙන් ඉන්නා ස්වාධීන ආයතන ලෙස පැවතිය යුත්තේ යැයි ඒ රටවල් විශ්වාස කරන්නේ ඒ නිසා ය.

එහෙත් පරම බලය පතන කෙනෙකු එවැන්නකට යටත් වීමට සූදානම් නැත. හොඳින් හෝ නරකින් පරම බලය ලබා ගැනීම එවැන්නෙකුගේ අධිෂ්ඨානය ය. තනතුරු වරදාන හා මුදල් දී ව්‍යවස්ථාදායකයෙන් මන්ත්‍රීවරුන් බිලි බා ගැනීමට ද දෝෂාභියෝගයන් ගෙනෙමින් අගවිනිසුරුවන් අස් කරන්නට ද තැත් කරන්නේ එසේ පරම බලයක් ඕනෑ වූ විට ය. එකඟ නොවන මිනිසුන් අතුරුදහන් කරන්නේ එවැනි බලයක් ඕනෑ වූ විට ය.

බලය ලබන අය බලය දුන් ජනතාවට ද වග කිව යුතු ය. බලයට සුජාත භාවයක් ලැබෙන්නේ එසේ කළ විට ය. ඒ නිසා ම බලය පාවිච්චි කළ යුත්තේ විනිවිද භාවයෙන් ය.

එහෙත් හැම විටම පාහේ සිදු වන්නේ එහි අනෙත් පැත්ත ය. බලය ම යොදා අකටයුතුකම් සැගවීම ය. හොරකම් යට ගැසීම ය. සාක්කි විනාශ කිරීම ය. සාක්කි කරුවන් අතුරුදහන් කිරීම ය. පැමිණිලි කරුවන්ට පරලොවට නොමිලේ ටිකට් ලැබීම ය. නොමිලේ තෙල් සාත්තුවක් ලැබීම ය. මාධ්‍ය පාලනය කරමින් තමන්ට අවශ්‍ය මතය පමණක් ජන ගත කිරීම ය. සෙසු මතයන් මතු නොවන තැනට වග බලා ගැනීම ය.

මේ හේතු නිසා ම අපට විශ්වාස යැයි කියා කොන්දේසි විරහිත බලයක් කිසි කෙනෙකුට නොදිය යුතු ය. විශ්වාස යැයි සිතා කිසිවෙකුට හිස් චෙක් පතක් නොදිය යුතු ය. කොන්දේසි විරහිත බලයත් හිස් චෙක්පතත් තැබූ විශ්වාසය කඩා බිඳ දමන්නට අප විසින් ම සපයන ආයුධ සේ සැළකිය යුතු ය.

බලය සතු පුදුම බලය

බලය සතුව පුදුමාකාර බලයක් තිබේ. ඒ සියල්ල ඒ වෙතට ඇද ගැනීමට ය. ධනය ද සැප සම්පත් ද සාමාන්‍ය මිනිසුන් ද පමණක් නොව මාධ්‍ය ආයතන ද මාධ්‍ය කරුවන් ද ආගමික ආයතන ද ගිහි ගෙය අත් හළ පූජකයන් ද කලාකරුවන් විද්වතුන් ඇතුළු අටෝරාශියක් කශේරුකා නැති උගත් කුසලතා පූර්ණ මිනිසුන් ද තමන් වෙතට ඇද ගැනීමට ඊට පුළුවන. මේ ගැන කම්පා වූ හිට්ලර්ගේ සිර අඩස්සියෙන් දිවි ගලවා ගත් දරුවෙකු මෙසේ කියා තිබිණි.

“ආදරණීය ගුරුතුමනි, මම නාසි සිරකඳවුරකින් මිදී පලා ආවෙක්මි. බොහෝ මිනිසුන් විසින් නොදිටිය යුතු නොදැකිය යුතු බොහෝ දෑ මම දුටුවෙමි. උගත් ඉංජිනේරුවන් විසින් ගෑස් කුටි තනන අයුරු, දක්ෂ වෛද්‍යවරුන් විසින් මිනිසුන්ට විෂ එන්නත් කරන අයුරු, පුහුණුව ලත් හෙදියන් විසින් ලදරුවන් මරා දමන අයුරු, උපාධිධාරීන් විසින් ගැහැණුන් හා දරුවන් මරා පුළුස්සන අයුරු මම දුටුවෙමි. මට අධ්‍යාපනය ගැන ඇත්තේ සැකයකි. මගේ ඉල්ලීම ගුරුවරුන් කියා දිය යුත්තේ මානව දයාවෙන් යුතු මිනිසුන් වන අයුරු ය. ඔබේ උත්සහය අවසානයේ ලොවට බිහිවන්නේ උගත් අමනුෂ්‍යයින් නම් දක්ෂ යක්ෂයින් නම් එයින් පලක් නැත.”

ඇයගේ කම්පාව සාධාරණ ය. එහෙත් වැරැද්ද ඇත්තේ ගුරුවරයාගේ නොව ගුරුවරයෙකුට පවා ඉක්මවිය නොහැකි පරම බලයේ ය. උගතෙකු පවා සේවයට ගෙන තමන්ට රිසි පරිදි හැඩ ගස්වන්නට හැකි පරම බලයේ ය. ගුරුවරයා වැරැද්දක් කර ඇත්නම් ඒ පරම බලයේ ආනිශංස නොකියා මග හැරීම ය. ඒ ගැන ප්‍රමාණවත් ලෙස දැනුවත් නොකිරීම ය. එවැන්නක් මතුවෙන ලකුණු පෙනෙන විට ඒ ගැන කුමක් කළ යුතු දැයි නොකියා මග හැරීම ය.

සමහර ලෙඩ රෝග හැදුනාට පසු සුව කිරීම අමාරු ය. අප කළ යුත්තේ එවන් ලෙඩ රෝග හැදීම වළක්වා ගැනීම ය. පරම බලය ද එවැනි රෝගයකි.

පරම බලය දළු ලා වැඩිමට සරු පොළොවක් ද අවශ්‍ය ය. ජනතාව අතර ආරක්ෂාව පිළිබඳ ඇති අනියත බිය හා විශේෂයෙන් සතුරන් විසින් තමන් බිලිගනු ඇතැයි යන අනාරක්ෂිත භාවය පරම බලය වැඩීමට අවශ්‍ය සරු පස ය. ඒ නිසා ම තමන්ගේ ගැලවීමට පරම බලය ඇති නායකයෙකු අවශ්‍ය යැයි යන හැගීම ජනතාව තුළින් මතු වීම සාධාරණ ය. එහෙත් ඊට පසු සිදු වන සියල්ල අසාධාරණ ය.

පරම බලය ගොඩ නැගීම උදෙසා නායකයා සියලු දෙයින් පරිපූර්ණ වීරයෙකු කළ යුතු ය. ඔහු වටා වීර පුරාවෘත්තීන් ගොඩ නැගිය යුතු ය. ඔහුගේ ප්‍රතිරූපය පිම්බිය යුතු ය. ඔහු සුදු පාටින් පිරියම් කළ යුතු ය. ඔහු කළ හැම දෙයක් ම, කරන සෑම දෙයක් ම, සාධාරණී කරණය කළ යුතු ය. ඔහු වෙනුවෙන් ස්තෝත්‍ර ගැයිය යුතු ය. ප්‍රශස්ති කිව යුතු ය. මේ කාරණා නිසා ඔහු වටා ගොඩ නැගෙන රැස් වළල්ල කොතරම් ආකර්ෂණීය ද ප්‍රභා සම්පන්න ද යත් ඔහුට කිට්ටු වීම අවශේෂ මිනිසුන්ට අපහසු දෙයක් වෙයි. කාලය මෙසේ ගත වෙද්දි දිගින් දිගට ගෙනි යන මේ බොරුව, බොරුව නිර්මාණය කරන අය පවා විශ්වාස කරන දෙයක් බවට පත්වේ.

උඩින් ඔසවා තබන වීරයා

ඉන්පසු සිදු වන්නේ බොහෝ දෙනෙකු ඔහු ප්‍රශ්න කිරීමට නිර්භය නොවීම ය. වැඩි දෙනා ඔහු වන්දනා කරන නිකමුන් පිරිසක් බවට පත් වීම ය. ඔහුට විරුද්ධ වන්නට නිර්භය වන ස්වල්පයක් මිනිසුන් සෙසු මිනිසුන් විසින් යටපත් කරනු ලැබීම ය. ඔවුන්ට විරුද්ධව වීරයා ගනු ලබන පියවරයන් ප්‍රීති ඝෝෂා නගමින් වැඩි දෙනා විසින් අනුමත කරනු ලැබීම ය. අවසානයේ සියල්ල වීරයාට යටත් වීම ය. ඉංජිනේරුවන්ට ගෑස් කුටි නිර්මාණය කිරීමට සිදු වීම ය.

මේ තත්වය පවත්වා ගැනීමට වීරයාට සමාන්තරව භයානක සතුරෙකු ද නිර්මාණය කර ගත යුතු ය. එක් සතුරෙකු නැති වූ විට තව එකෙකු හදා ගත යුතු ය. නැති කළ සතුරා නැවත මතුවිය හැකි බවක් කියමින් දිගින් දිගට මිනිසුන් බියෙන් සංත්‍රාසයට පත් කළ යුතු ය. පැත්තක සිටින පිරිසක් වුව සතුරකු ලෙස වර්ධනය කර සකස් කර ගත යුතු ය. ඒ සඳහා කතා ගෙතිය යුතු ය. උන් නිදා සිටින්නේ නම් උසි ගන්වා අවදි කර ගත යුතු ය. සතුරා ජාත්‍යන්තර සබඳකම් ඇති ජාත්‍යන්තර කුමන්ත්‍රණයක කොටස් කරුවෙක් ලෙස ගොඩ නගා ගත හැකි නම් මරු ය. සතුරා වඩාත් බරපතල වූ විට අනාරක්ෂිත භාවය වැඩි ය. ඒ සියල්ල පරම බලයට අත්‍යවශ්‍ය ය.

පරම බලයට විරුද්ධ වන අය සතුරාගේ පැත්තට තල්ලු කර තොලොංචි කර දැමීමට මේ හරහා ඉඩක් ඇති වන නිසා පරම බලයට විරුද්ධ වන අයට ද දෙවරක් නොව කීප වරක් සිතන්නට සිදු වන්නේ ය. ඔවුන්ව තොලොංචි කර දැමෙන්නේ ජනතා අනුමැතිය ඇතිව බව පසක් වෙන විට නැවත නැවතත් විරුද්ධ වීම ගැන කල්පනා කර බලන්නට ඔවුන්ට සිදු වන්නේ ය. ඔවුන්ට ඉවත්වන්නට සිදු වන්නේ රටට ජාතියට ආගමට ජනතාවට ද්‍රෝහී වූ, ඒ සියල්ල පවා දුන්, මිනිසුන් හැටියට ය. එය කෙසේ වත් ගෞරවනීය තත්වයක් නොවේ. ඒ නිසා ද විරුද්ධ වීමට සිතන මිනිසුන්ට නැවත නැවතත් සිතන්නට සිදු වේ.

පරම බලය සිය සුජාත භාවය ගොඩ නගන්නේ ආගමික නායකයන්ගේ නොමඳ සහයෝගය ද ඇතිව ය. මිනිසුන්ට ජීවිතයට අර්ථයක් ගෙනෙන්නේ ආගම ය. ආගම සතුරාගේ ඉලක්කයක් බවට ජනගත කළ විට ඒ සඳහා මිනිසුන් ඉදිරිපත් වන්නේ නිතැතින් ය.  සතුරාගෙන් ජනතාව පමණක් නොව ආගම ද බේරා ගැනීමට පරම බලය අවශ්‍ය නම් එය නොදී කොහොම ද? සියල්ල පරම බලය වටා ගොනු වන්නේ එසේ ය.

පරම බලය කෙනෙකුට හිමි වෙතත් ඇත්ත තත්වය ඊට ඉඳුරාම වෙනස් ය. එය වැඩිමනත් ලෙස එම පරම බලයේ අන්තේවාසිකයන් විසින් විඳිනු ඇත. ඔවුන් තමන්ගේ අතිශය පෞද්ගලික වුවමනාවන් ඒ පරම බලයේ සෙවන යටතේ ඉටු කර ගනු ඇත. තමන්ගේ පෞද්ගලික විරුද්ධවාදීන්ගෙන් පලි ගැනීමට ද තරගකාරී ව්‍යාපාරිකයන් ඉවත් කර ඒ අවස්ථා තමන් වෙත දිනා ගැනීමට ද එම බලය යොදා ගනු ඇත. කැමති තරුණියන් ඇඳට ගැනීමට ද උන්ගේ පෙම්වතුන්ට යන එන මං නැති කිරීමට ද එම බලය යොදා ගනු ඇත. උන් කරන තුච්ඡ වැඩ උත්සව තබා සමරන්නට තරම් ඔවුන් නිර්භය වනු ඇත.

අවබෝධ වන විට පමා වෙලා ය

සෙසු මිනිසුන්ට තරු විසිවන්නේ සියල්ල පමණ ඉක්මවා යන බව පසක් වූ විට ය. එය ද තමන්ට හෝ තම හිතේෂියෙකුට විරුද්ධව එම බලය ක්‍රියාත්මක වූ කලට ය. එතෙක් තමන් සුරක්ෂිතය යන හැගීමෙන් ඔවුන් ජීවත් වනු ඇත. ඔවුන්ට එහෙම වුනාට අපට එහෙම වෙන එකක් නැතැයි හිත හදා ගනිමින් ඔවුන් ජීවත් වනු ඇත. ඒ ඇරෙන්නට මේ වන විට කිරීමට වෙනත් කිසිවක් ද ඔවුන්ට ඉතිරි වී නැත.

පරම බලය හිමි පුද්ගලයාට වුව සිය අන්තේවාසිකයන් කරන මේ අඩම්තේට්ට්ම් සම්බන්ධයෙන් කළ හැකි කිසි දෙයක් නැත. ඔහු බලය පවත්වාගෙන යන්නේ සිය අන්තේවාසිකයන් හරහා ය. ප්‍රශස්ති ගයන උන් හරහා ය. ප්‍රතිරූපය පුම්බන උන් හරහා ය. ඒ නිසා උන්ට රිසි සේ කටයුතු කිරීමට ඉඩ හල යුත්තේ ය. නැත්නම් සිදු වන්නේ ගොඩ නගාගත් අට්ටාලය කැඩෙන්නට ඉඩ දී තමන් ද වැටීමට ය. එසේ වැටී තමන්ගේ කොන්ද ද කඩා ගැනීමට ය. ඒ නිසා ම පරම බලය දුන් විට නැවත ගැනීම අමාරු ය.

ඒ නිසා ම පරම බලය ගොඩ නැගෙන්නට අප විසින් අවසර නොදිය යුතු ය. ඉඩ නොහල යුතු ය. එය නිල්පාටින් කොළ පාටින් දම් පාටින් කුරහන් පාටින් හෝ රතු පාටින් වුව එහි වෙනසක් නැත. එය කුමන පාටකින් හෝ ගොඩ නැගීමට අප ඉඩ නොදිය යුතු ය.

අපට අවශ්‍ය වන්නේ තමන් වෙතට බලය ඒකරාශි කරගන්නා නායකයින් නොව සෙසු මිනිසුන් බලාත්මක කරන්නට ඉදිරිපත් වන නායකයින් ය. මිනිසුන් නිහඩ කරන නායකයන් නොව ඔවුන්ගේ හඩ අවදිකරන්නට ඉඩ සලසන නායකයින් ය. ඔබ තෝරාගන්නා නායකයා කවරෙකු වුව ද ඔහු එසේ කරන බවට වග බලා ගැනීමේ වගකීම ඒ නිසා ම ඔබට තිබෙන්නේ ය.

රට තුළ අනාරක්ෂිත හැඟීමක් ඇති කරමින් පාස්කු ඉරිදා මතු වූ ත්‍රස්තවාදය පැරදිය හැක්කේ ත්‍රස්තවාදයට එරෙහි මුස්ලිම් ජනයාගේ විශ්වාසය දිනා ගැනීමෙන් මිසක ඔවුන් ද ත්‍රස්තවාදී ගොඩට තල්ලු කර දමා පරම බලය යොදා ගෙන උනට පාඩම් ඉගැන්වීමෙන් නොවේ. මිනිසුන් බලාත්මක කරනවා යැයි කියන්නේ ත්‍රස්තවාදය හිස ඔසවන විටෙක ඒ බව රටට දන්වන්නට වුවමනාවක් ඇති වන පරිද්දෙන් ඔවුන් සූදානම් කිරීමට ය. ඒ සඳහා රටේ සියලු දෙනාට සමානව සළකන වටපිටාවක් අවශ්‍ය ය. මිනිසුන් රැක ගැනීමට ඉදිරිපත් වන්නේ තමන්ගේ රට ය. එසේ මෙය තමන්ගේ රට ලෙස සෑම මිනිසෙකුට හැඟෙන ආකාරයට කටයුතු කිරීමට සෙසු මිනිසුන් මෙහෙයවීමට නායකයෙකුට හැකි නම් ඔය කියන සතුරන් පරාජය කිරීමට තනි කෙනෙකුට අසීමිත බලයක්, පරම බලයක්, දීම අවශ්‍ය නැත. අවශ්‍ය සියලු මිනිසුන් බලාත්මක කිරීම ය. අප හැමදාමත් කළේ වලිගයෙන් අල්ලා ගැනීම ය. අප මේ සතුරාගේ ප්‍රශ්නය ඔලුවෙන් අල්ලා නොගත හොත් අවසානයේ අහිමි වන්නේ අපේ ඔලුව පමණක් නොවේ. රටේ ද ඔලුව ය.

ජාතික ගීය දිනපතා ගායනා කරන්නට අසන්නට සලස්වන නායයෙකු නොව එහි අදහස මහ පොළොව තුළ ස්ථාපිත කළ හැකි නායකයෙකු අපට අවශ්‍ය ය. එක මවකගෙ දරුවන් ලෙස හැමට හැඟෙන රටක් බිහි කිරීම ඒ සඳහා අත්‍යවශ්‍ය ය. එය කළ හැක්කේ බලය වඩ වඩා මධ්‍යගත කිරීමෙන් නොව විමධ්‍යගත කිරීමෙනි. පරම බලය එක් අයෙකුට හිමිවන රටක් සැදීමෙන් නොවේ. සැවොම, ඔවුන්ගේ වර්ගය, ආගම, කුලය හෝ තානාන්තර නොතකා හැකිතාක් බලාත්මක කිරීමෙනි.

මා කවරෙක් ද?

ජනපතිවරණය අවසන් ය. අලුත් ජනපතිතුමාට කටයුතු සංවිධානය කර ගැනීමට කාලයක් දිය යුතු ය. එතෙක් අපට කළ හැකි වැඩක් තිබේ. අප දෙස, අපේ අභ්‍යන්තරය දෙස, බැලීම ය. අප කවුදැයි හරිහැටි හඳුනාගැනීම ය. මේ සටහනේ උත්සහය ආගම සම්බන්ධයෙන් මා කවුදැයි සොයා දැන ගැනීමට ය.

මගේ මිතුරෙකු මේ ළග දී මගෙන් ඇසුවේ ඔබ නිරාගමිකයෙකු ද කියා ය. ඒ ප්‍රශ්නය ඉදිරියේ මම නිරුත්තර වීමි. මගේ ලිපි කියවන ඔබට ද ඒ ප්‍රශ්නය ඇතැම් විට නැගෙන්නට ඇතුවාට සැක නැත. ඇත්තටම මම කවුද? කවර ආගමකට අයත් ද?

බුදු දහමේ තිබෙන ඇතැම් ඉගැන්වීම් මගේ ජීවිතයට මම යොදා ගෙන ඇත්තෙමි. වසර දෙදහස් හයසියයකට පොරොතුව නිදහස් චින්තනය ඉදිරියෙන් තැබූ ශාස්තෘන් වහන්සේ කෙනෙකු හැටියට මම බුදුන්ට ගෞරව කරමි. තමන්ව ප්‍රශ්න කරන්නට අනුගාමිකයන්ට දිරි දුන් ශාස්තෘන් වහන්සේ කෙනෙකු හැටියට මට එතුමා කෙරෙහි ඇත්තේ අති විශාල කැමැත්තකි.

සිල් ගත් පමණින් ලොක්කෙකු ලෙස හැසිරෙන්නට එපා යැයි දක්වා, උස් ආසන මහ ආසන සොයන සිය භික්ෂූන් වහන්සේලාට, ඒවායින් වළකින ලෙස කියමින්, සිල් පදයක් පැනවීම ගැන මට එතුමන් කෙරෙහි ඇත්තේ විශාල ප්‍රසාදයකි. (අද ඇතැම් භික්ෂූන් වහන්සේලා ඒවා ම සොයා යෑම ඒ අයගේ ප්‍රශ්නයක් මිස බුදුන්ගේ ප්‍රශ්නයක් ලෙස මම නොසළකන්නෙමි).

කෙනෙකු වසලයෙකු හෝ බ්‍රාහ්මණයෙකු වන්නේ උපතින් නොව තමන් කරන ක්‍රියාවලින් බව, කුල භේදය ඉහළින් ම තිබුණු සමාජයක හිඳ ප්‍රකාශ කරන විට, උන්වහන්සේ පිළිබඳව මට ඇතිවන්නේ ඉමහත් ආදරයකි. (අද ඇතැම් භික්ෂූන් වහන්සේලා ඒවා ම මතු කර ගෙන නිකාය වලට බෙදී කරන නාඩගම් බුදුන්ගේ මතයන්ට පිටුපෑම් ය).

සුනීතටත් සෝපාකටත් රාහුලටත් එක ම තැනක් භික්ෂු සමාජය තුළ හැදීම සම්බන්ධයෙන් මට උන්වහන්සේ ගැන ඇතිවන්නේ විශාල භක්තියකි. මහ සයුරට විවිධ ගංගාවලින් වතුර එකතුවන නමුත් සාගරයට ආ විට ඒ සියල්ල එකක් වන බව පවසමින් ඒ පිළිබඳව තම මතය සැක හැර උන්වහන්සේ දැක් වූ බව මා සිහිපත් කරන්නේ ගෞරවයෙනි.

තමන් ව ශාක්‍ය වංශයට බැඳ තබා ගැනීම සඳහා පියාණන් දැරූ ප්‍රයත්නය එතුමන් අවලංගු කර දැම්මේ තමන් දැන් අයිති බුද්ධ වංශයට බව කියමින් ය. ඒ තැන-තැන පිණ්ඩපාතයේ ගොස් සිගමන් නොඅයදින ලෙසත්, එයින් තමන්ගේ උසස් ශාක්‍ය වංශයට අගෞරව නොකරන ලෙසත්, සුදෝවුන් රජතුමා අයැද සිටි විට ය (අද ඇතැම් භික්ෂූන් වහන්සේලා බුද්ධාගම සිංහල ජාතියට හා ශ්‍රී ලංකවට ගැට ගැසීමට ගන්නා උත්සහයන් බුදුන්ගේ මේ වදන් නොදැන කරන විගඩම් ය).

බුදුන් වදාළ ලෙසම ඇලීම හා ගැටීම යන දෙකම ඈත්කොට දිවියට සන්සුන් බව ගෙනෙන්නට මම උත්සහ කරමි. (අද ඇතැම් භික්ෂූන් වහන්සේලා මාලිගා වැනි අසපු තනමින් කරන විසූක දස්සන ඒ අයගේ වරදක් මිස බුදුන්ගේ ඉගැන්විමක් නොවේ). ඉතාම මහන්සියෙන් ගොඩ නැගූ දේ ද අත්හැරීමට මට හැකි ව තිබේ. මට තවදුරටත් කළ හැකි යමක් නැතැයි හැගී ගිය අවස්ථාවල මා ගොඩ නැගූ ආයතන හැරදා යන්නට මට ප්‍රශ්නයක් වූයේ නැත. මගේ නිර්මාණ කිසිවෙකු විසින් පැහැර ගනු ලැබේ යැයි බියකින් මා පෙළෙන්නේ නැත.

බුදුන්ගේ රුව යැයි කියන රූපයක් කිසිවෙකු විසින් ඇඳ සිටියා යැයි කීවාට මා කිපෙන්නේ නැත. බුදු පිළිමයකට පස්ස හරවා ගෙන සිටියාය කියා මට තරහ යන්නේ නැත. ගැටීමෙන් හැකිතාක් වළකින නිසා ය.

ධර්මයටවත් නොඇලිය යුතු බව කියන උන්වහන්සේ ඒ ගැන අගනා උපහැරණයක් දැක්වූහ. ඒ තමන්ගේ ධර්මය සසරින් එතෙර වීම සඳහා පහුරක් ලෙස පමණක් සළකන ලෙස ය. ගඟින් ගොඩ වූ පසු පහුර කර තබා ගෙන යන සිරිතක් නැත. ඒ නිසා ම ධර්මයටවත් නොඇලෙන ලෙස උන්වහන්සේ දෙසූ හ. එවැනි උත්තමයෙකුට ගෞරවයක් ඇති වන්නේ නිතැතිනි. ඒ සඳහා පන්සලක ශික්ෂණයක් මට අවශ්‍ය නැත. (අද ඇතැම් භික්ෂූන් වහන්සේලා ධර්මය පැත්තක තබා බෞද්ධ කොඩි කර ගහ ගෙන යෑම ඒ අයගේ ප්‍රශ්නයක් මිස බුදුන්ගේ ප්‍රශ්නයක් නොවේ).

තමන්ගේ ජාතියට පමණක් මෛත්‍රී කරන්නට නොකියා සියළු සත්ත්වයන්ට මෛත්‍රිය කරන්නට ඉගැන්වීම සම්බන්ධයෙන් මට එතුමන් ගැන ඇත්තේ ආදරයකි. (අද ඇතැම් භික්ෂූන් වහන්සේලා මෛත්‍රිය වෙනුවට වෛරයත් සාමය වෙනුවට යුද්ධයත් තුන් සරණ වෙනුවට අබසරණත් ඉල්ලීම බුදුන්ගේ සාරසුබා දහමට පිටුපෑමකි).

තාරකා වලට කළ හැක්කේ කුමක් ද? කියා අසමින් බුදුන් වහන්සේ ජෝතිෂ්‍ය වැනි මිත්‍යා මත පසු පස්සේ යන මිනිසුන්ට හරි මග පෙන්වා දුන් සේක. තමන්ට සරණ විය හැක්කේ අනුන්ට නොව තමන්ට ම යැයි කියමින් මිනිසුන් බලාත්මක කළ සේක. ඒ සියල්ල බුදුන් වහන්සේට මගේ ගෞරවය පිරි නමන්නට හේතු අතර ඉදිරියෙන් තිබෙන්නේ ය.

බුදුන් වෛරයෙන් වෛරය නොසන්සිඳෙන බව කීවේ ය. වෛරය නැති කළ හැක්කේ මෛත්‍රියට පමණක් බව කීවේ ය. වෛර කිරීම මට ද අමාරු ය. මෛත්‍රීය කිරීම පහසු ය. මගේ මෛත්‍රීයට ලක් වන්නේ මගේ මිනිසුන් පමණක් නොවේ. සියළු මිනිසුන් ය. සියළු ජාතීන්ට, වර්ගයන්ට, ආගම් වලට, කුලයන්ට අයත් මිනිසුන් ය. එකිනෙකා ගහ මරා ගන්නේ නැතිව මිනිසුන් ආදරයෙන් ස්නේහයෙන් ජීවත් වෙනවා දකින්නට මා කැමති ය. ඒ සියල්ල බුදුන් හා එකඟ ය. බුදුන් දෙසූ ධර්මය හා එකඟ ය. එකඟ නොවෙනවා නම් වත්මන් භික්ෂූන් සමග පමණ ය.

පන්සලක ඇති සාම්‍යයට මම කැමැත්තෙමි. වැලි මළුවේ පය පෑගීම නිසා දැනෙන හැගීම ද සුළගට සැලෙන බෝපත් වල අසිරිය ද නිල් අහස පසුබිම් කොට දිලෙන සුදු  චෛත්‍යයක දසුන ද මා වසගයට පත් කරන කාරණා ය. පන්සල තුළ සන්සුන් ව සිය ආගමික කටයුතු වල නියැලෙන උවැසි උවැසියන්ගේ සංයමයට මම කැමැත්තෙමි. ඒ සියල්ල හිත නිවන දසුන් ය. හිත සනහන අත්දැකීම් ය. ශබ්ද විකාශන යන්ත්‍ර සවි කරමින් ගොරහැඩි ශබ්ද පිට කර මිනිසුන්ගේ සංයමය බිඳ දැමීම භික්ෂූන්ගේ ප්‍රශ්නයක් මිස බුදුන් අනුදැන වදාළ දෙයක් නොවේ.

ලෝකයට කරුණාව, දයාව, සහෝදරත්වය ඉගැන්වූ ක්‍රිස්තුත් වහන්සේට මම ගරු කරමි. අනාචාරයේ හැසිරුනා යැයි කියමින්, ස්ත්‍රියකට ගල් ගැසීමට මිනිසුන් ඉදිරිපත් වූ කල, වැරදි නොකළ මිනිසෙකු පළමු ගල ගසන්නැයි කියමින්, තමන් ගැන මහ ඉහළින් සිතන, තමන් සුචරිතවත් යයි සිතන, මිනිසුන්ට කළ අභියෝගය  ගැන මට උන්වහන්සේ ගැන ඇත්තේ ගෞරවයකි.

අසල්වැසියාට ප්‍රේම කරන්නැයි උන්වහන්සේ කීවේ මිනිසුන් අතර ගැටුම් වලින් කිසිවෙකුටවත් වැඩක් නැතැයි හඟවන්නට ය. එතැනින් නොනැවතී උන්වහන්සේ කීවේ එක කම්මුලකට ගැසුවොත් අනෙත් කම්මුල ද හරවන ලෙස ය. ඒ ගැටුමක ආදීනව උන්වහන්සේ දැන සිටි නිසා ය. එවන් ශාස්තෘන් කෙනෙකුට ගරු නොකොට පුළුවන් ද?

ගස් ගල් වලට පමණක් නොව සිමෙන්ති කොන්ක්‍රීට් පිලි රූ වලට ද නොවඳින මුස්ලිම් ආගමේ ඇතැම් ඉගැන්වීම් වලට ද මම ගරු කරමි. (බුදුන් වහන්සේගේ රූපය තුළ මෙන්ම ක්‍රිස්තුත්වහන්සේගේ පිළිරුව තුළ ද දකින්නට ලැබෙන සාම්‍යය පිළිබිඹු කළ කලාකරුවන්ට මගේ ගෞරවය හිමි වීම වෙනම කරුණකි).

පැය විසිහතරක් ඇතුළත් මළ මිනිය මිහිදන් කිරීමට ද ඒ සඳහා ඉතාම අඩු මිල චාරිත්‍ර වාරිත්‍ර පැනවූ ද ඒ ශාස්තෘන් වහන්සේට මම ගරු කරමි. කියන දේ කරන ලෙස ද කරන දේ කියන ලෙස ද නීති පනවා සත්‍යවාදීත්වය අගය කළ ඒ උතුමන්ට ද මම ගරු කරමි.

එහෙත් කිසිදු ආගමක් කිසිදු දර්ශනයක් මම නොඅදහමි. එපමණක් නොවේ. මේ හැම ශාස්තෘන් වහන්සේ කෙනෙකු තුළ අඩුපාඩු ද මම දකිමි. මේ හැම ආගමක් ම විසින් කාන්තාවන් පත් කර ඇති ද්විතීයක තත්වය මම පිළි නොගන්නෙමි. ඒ හැම ආගමක් විසින් ම නිර්මාණය කර ඇති දෙව්ලොව හා අපාය ද මම පිළි නොගන්නෙමි. දෙව්ලොව යෑම සඳහා පනවා ඇති කොන්දේසි මගේ සිත තුළ ඇති කරන්නේ උත්ප්‍රාසයකි. ඒවා මට පෙනෙන්නේ ඇති තරම් සිනා විය හැකි විහිළු ලෙස ය.

ආගම් උත්කර්ෂයට නංවනු පිණිස ඒවා වටා නිර්මාණය කර ඇති සුරංගනා කතා අසන මට නැගෙන්නේ මඳහසකි. කුඩා දරුවෙකුගේ නිර්මාණයක් දකින විට ඇති වන හැගීමට කිට්ටු හැගීමකි.

තමන්ගේ ශාස්තෘවරුන්ගේ ගුණ ගයන්නට ගොස් ඔවුන්ගේ පතුරු ගලවන ජාතක කතා කාරයා ගැන මට ඇත්තේ අනුකම්පාවකි. වෙස්සන්තර රජුගේ දානමය ප්‍රතිපදාව දක්වන්නට ගොස්, හෙතෙම අසරණ දරුවන්ගේ ජීවිත සමග සෙල්ලම් කරන තාත්තා කෙනෙකු ලෙස පෙන්නා දීමෙන්, ජාතක කතා කරුවා වැටී ඇති දුක්ඛිත ස්වභාවය එවැනි එක් අවස්ථාවකි. මූසිලගේ නුගුණ පෙන්නන්නට ගොස් ගුත්තිලගේ නුගුණ එලි දැක්වීම සම්බන්ධයෙන් ද මට ඇති වන්නේ සමාන හැගීමකි.

බයිබලයේ එන දින හතකින් දෙවියන් මැවූවා යැයි කියන සම්පූර්ණ ලෝකය ගැන ද සර්පයාගේ කීම අසා ආදම් හා ඒව ඇපල් කෑමේ ශෝක ජනක කතාව ගැන ද ඇතිවන්නේ සමාන හැගීම් ය.

බොහෝ ආගමික ආයතන වලින් දිරිගන්වන අන්‍යයන්ට වෛර කිරීමේ මතවාදය මට අරහං ය. ආගම ප්‍රචාරය කිරීමේ මෙවලමක් ලෙස හෝ එය රැක ගැනීමේ මෙවලමක් ලෙස ත්‍රස්ත ක්‍රියා හෝ ආයුධ භාවිතය එය කුමන ආගමකින් කරන්නේ ද යන්න ගැන තැකීමකින් තොරව ම මට පිළිකුල් ය. ඇතැම් ආගමික නායකයන් විසින් ඒ සඳහා ඉඩ සළසා ගනු පිණිස මුල් ආගමේ ඉගැන්වීම් වෙනස් කර ඉදිරිපත් කරන විට ද ආගම් ගැන මට දැනෙන්නේ අපුලකි.

එතෙකුදු ඒ එකක් වත් මේ ශාස්තෘන්වහන්සේලාගේ ශ්‍රේෂ්ඨත්වය ප්‍රතික්ෂේප කරන්නට හෝ ඔවුන්ගේ යහපත් අදහස් ප්‍රතික්ෂේප කිරීමට මට හේතු නොවෙයි.

දැන් මා ඔබගෙන් අසන්නේ මා කවරෙක් ද යන්න ය. ඔබ කැමති මට කුමන ලේබලය ඇලවීමට ද යන්න ය.

සීමා මායිම් ඇති කොට ඒ සීමාව තුළ කෙනෙකු රැඳවීමට උත්සහ කරන මිනිසුන් ඉන් අපේක්ෂා කරන්නේ කුමක් ද? ලේබලයක් අලවා මා නිරාගමිකයෙකුගේ භූමි ප්‍රදේශය තුළ රැඳවීමට ඇතැම් අය තැත් කරන්නේ මන් ද? හැම දෙයකම යහපත පිළිගන්නා අතර ඒවා තුළ ඇති බොරුව ප්‍රතික්ෂේප කරන මට ලේබලයක් අලවන්නට හදන්නේ ඇයි ද?

මට නම් මේ ලේබල් යනු එකම විහිළුවකි. මා අපේක්ෂා කරන්නේ ලේබල් නැති ලෝකයකි. ඕනෑ ම දෙයකට අන්ධ ලෙස පක්ෂපාතී වන්නේ නැතිව හැම දෙයක් දෙසම විචාරශීලීව බලන්නට හැකි ලෝකයකි. හැම දෙයකම ඇති යහපත් දෙයින් ප්‍රයෝජනයක් ලබන්නට හැකි ලෝකයකි.

ලේබල් අවශ්‍ය ඇලෙන්නට හා ගැටෙන්නට ඕනෑ අයට ය. උන් හා අප ලෙස බෙදා වෙන්කරන්නට කැමති අයට ය. අළු පාටට තිබෙන ලෝකය කළු හා සුදු ලෙස දකින්නට කැමති අයට ය. සුදනන් ලෙස පෙනී සිටින්නට කැමති දුදනන්නට ය.

ඇලීම හෝ ගැටීම අහෝසි වන්නේ ලේබල් වලින් වෙන්වීම තුළ ය. සතර අගතියෙන් පමණක් නොව සියලු අගතීන්ගෙන් ඈත් වීම තුළ ය. නිවනට සැනසුමට මග එය ය.

දැන් නැවතත් මම ඔබෙන් ප්‍රශ්න කරමි. මා නිරාගමික ද? බෞද්ධ ද?

ඔබ බෞද්ධ ද අබෞද්ධ ද? නැතිනම් ක්‍රිස්තියානි ද? මුස්ලිම් ද?

මාත් ඔබත් අතර ඇති වැට ව්‍යාජයක් නොවන්නේ ද? ඒ නිසාම ඔය ලේබල් ද ප්‍රලාපයක් ම නොවන්නේ ද?

ලේබල් අමතක කොට බැලිය හැකි නම් ලෝකය කෙතරම් සොඳුරුව පෙනෙනු ඇත් ද?

ඇස් නොපෙනෙ කෙනෙකුට කනවැලක් අවශ්‍ය ය. ඇස් පෙනෙන කෙනකුත් එසේ කනවැල අල්ලන්නට වූ විට සිදු වන්නේ අභාග්‍යයක් ම ය. අප ලෝකය තුළ එකිනෙකාගේ බෙල්ල මිරිකාගෙන යටපත් කරන්නට හදන ආගමික ව්‍යාපාර තුළ දකින්නේ ඒ අභාග්‍ය ය. කුණුහරුප කියා ගෙන රෙදි උස්සාගෙන ආගම් ආරක්ෂා කරන්නට ඉදිරිපත් වන නොමිනිසුන් තුළ දකින්නේත් ඒ අභාග්‍ය ය.

ආගම් ශාස්තෘන්වරුන් ලෝකයට කීවේ ලෝකය සුන්දර කර ගැනීමට, දුකෙන් තොර කර ගැනීමට, කළ යුතු දේ තමන් දන්නා පමණට ය. ඒවා තෝරා බේරාගෙන අදට වඩාත් ගැලපෙන දේ පමණක් ක්‍රියාත්මක කර සෙසු ඒවා ප්‍රතික්ෂේප නොකොට, සියල්ල දේවභාෂිතයක් සේ සළකා, වෙනස් කළ නොහැකි කිසියම් අපූර්ව වදන් වැලක් ලෙස සළකා, වන්දනා මාන කිරීම ගැන දොස් නැගිය යුත්තේ ඒ ශාස්තෘන්වරුන් අන්ධව අදහන මෝඩ මිනිසුන්ට මිසක ඒ ශාස්තෘවරුන්ට නොවේ.

මම සියල්ල විචාරයට ලක් කරමි. ඒ නිසා මම ආගමික නොවෙමි. ඇතැම් ශාස්තෘ වහන්සේ කෙනෙකු කියන ලද දෙයක අරුත ද දකිමි. ඒ අනුව ජීවත් වීමට ද වෙර දරමි. ඒ නිසා මම නිරාගාමික යැයි ද කිව නොහැකි ය. ඒ මම ය. මගේ හැටි ය. ඉතින් දැන් ඔබට අවශ්‍ය නම් මට ලේබලයක් ඇලවිය හැකි ය. අවසාන වශයෙන් එකක් පමණක් කියමි. ඔබේ එම ක්‍රියාව මට අදාළ නැති බව ය. ඒ කිසිදු ලේබලයක් මා බාර නොගන්නා බව ය.

නැත. තව එකක් මා කිව යුතු ය. මම සියල්ල දත්තෙක් නොවෙමි. මගේ අදහස් පිළිබඳ මට දැඩි මතයක් නැත. ඒවා විවරණය කරනු ලැබීමට විවෘත ය. විවේචනයට විවෘත ය. වෙනස් කරනු ලැබීමට විවෘත ය.

එහෙත් ඒ තර්ජනයෙන් නොවේ. කුණුහරුප අසන්නට සැලැස්වීමෙන් නොවේ. බිය ජනිත කිරීමෙන් නොවේ. නිර්මල තර්කයේ හා විචාරයේ මෙහෙයවීමෙනි.

ලෝකය සම්බන්ධයෙන් මා ශිෂ්‍යයෙකු පමණ ය. එය අදට පමණක් නොව හෙටට ද අදාළ ය.

මා ලෝකයට ආදරය කරන්නේ එය කියවා තේරුම් ගැනීම අමාරු නිසා ය. එය ගවේෂණය කර අවසන් කරන්නට බැරි නිසා ය. සත්‍යය මුළු මණින් අල්ලා ගැනීමට අපට කිසිදා නොහැකි නිසා ය. අපට කරන්නට හැක්කේ වඩ වඩා සත්‍යයට ආසන්න වීමට පමණකි. ඒ ගමනේ අප විසින් සත්‍යය යැයි විශ්වාස කළ බොහෝ දේ අත්හැරීමට සිදු වනු ඇත්තේ ය. නව පියවරක් ගැනීම සඳහා පය කලින් තිබූ තැනින් ඉවත් කරන්නට සිදු වන්නේ ය. අලුතෙන් වතුර පුරවා ගැනීම සඳහා පැරණි වතුර විසි කර දැමිය යුතු වන්නේ ය. ඉගෙනීමත් ඒ ඉගෙනීම අත්හැරීමත් නව දේ ඉගෙනීමත් වශයෙන් යන මාවතක අප ඒ සඳහා ගමන් කළ යුතු වන්නේ ය. මට සදාකාලික ශිෂ්‍යයෙකු විය හැක්කේ ඒ නිසා ය. මා සදාකාලික ශිෂ්‍යයෙකු විය යුත්තේ ද ඒ නිසා ය.

තාගෝර් තුමාගේ සංකල්පනාවකට අනුව මහගමසේකරයන් විසින් රචිත ඩබ්ලිව් ඩී අමරදේවයන්ගේ හඩින් ගැයෙන මේ ගීය මේ අදහස කැටි කොට දක්වන නිසා ම එයින් මේ ලිපිය අවසන් කරමි.

පටු අදහස් නම් පවුරින් ලෝකය, කැබලි වලට නොබෙදී.. ඥාණය නිවහල් වී..

බියෙන් තොරව හිස කෙලින් තබාගෙන සිටිනට හැකි කොහෙදෝ..

එහෙවු නිදහසේ ස්වර්ග රාජ්යයට මාගේ දේශය අවදි කරනු මැන පියාණනේ..

 

සත්‍යය පතුලින් ගලනා පිරිසිදු වචන කොහිද ඇත්තේ..

ගතානුගතිකව පැවතෙන සිරිතේ මරු කතරට වැදිලා

නිර්මල ජල ධාරාව තර්කයේ සිඳී ගිලී නොගියේ

එහෙවු නිදහසේ ස්වර්ග රාජ්යයට මාගේ දේශය අවදි කරනු මැන පියාණනේ..

 

පසු නොබසින වීරිය පිරිපුන් බව, දෙසට දෑත විදහා..

සදා දියුනු වන සිතිවිලි උදෙසා, කම් කටයුතු උදෙසා..

ඉදිරිය වෙත ඔබ මා සිත යොමවා ඇත්තේ කොතැනකදෝ..

එහෙවු නිදහසේ ස්වර්ග රාජ්යයට මාගේ දේශය අවදි කරනු මැන පියාණනේ..

 

මට මෙන්ම ඔබට ද ඔබේ අභ්‍යන්තරය දෙස, විමසුමෙන් බැලිය හැකි ය. ඔබ කවරෙක් ද? ලේබල් ඉවත් කර ගත් නිදහස් මිනිසෙක් මට මෙන් ම ඔබට ද හමුවීමට ඉඩ තිබේ.

ජාතික ආරක්ෂාව සහ සෙසු ආරක්ෂාව

ජනාධිපතිවරණයේ දී මතු වූ වැදගත් ම කාරණය ආරක්ෂාව ය. නිශ්චිතව කිවතොත් ජාතික ආරක්ෂාව ය. යුද්ධය අවසන් නිසා සාමයේ නිදහස විඳිමින් උන් ජනතාව පාස්කු ඉරිදා බෝම්බ ප්‍රහාරයෙන් අවදි කරන ලද්දේ ය. ත්‍රස්තවාදය හා අන්තවාදය පහර දෙන්නේ හදිසියේ ය. අප නොසිතන, නොපතන, නිමේෂයක ය. අප සූදානම් නැති තැනක ය. සූදානම් නැති අවස්ථාවක ය. පාස්කු ඉරිදා සිද්ධිය ඒ බව මොනවට කියා සිටියේ ය.

දවස් තුන්සිය හැට හතරක් අතිශය සුපරීක්ෂාවෙන් සිටිය ද එසේ නොසිටින එක් දිනක් තිබීම ත්‍රස්තවාදීන්ට හොඳට ම සෑහෙන්නේ ය. අප පාස්කු ඉරිදා අත් වින්දේ ඒ යථාර්ථය ය. ඇමරිකාව සැප්තැම්බර් 11 දිනක අත් වින්දේ ද ත්‍රස්තවාදයේ ප්‍රහාරයට ලක් වූ වෙනත් බොහෝ රටවල් විවිධ අවස්ථාවල අත් විඳ ඇත්තේ ද ඒ යථාර්ථය ය.

එවැනි සිද්ධියක් විසින් අප තුළ ඇති කරන කම්පනය බලවත් ය. ඒ එක්වර සිය ගණන් මැරෙන නිසා ය. අංගවිකලත්වයට පත් වන නිසා ය. අප වියරුවට පත් කරන්නට සමත් වන්නේ මේ අංක ගණිතය ය.

එහෙත් මිනිසුන් මරණයට පත් කරන, ඔවුන් අංග විකත්වයට පත් කරන, ඊටත් වඩා දරුණු දෛනික සිදු වීමක් තිබේ. ඒ රථවාහන අනතුරු ය. ඒත් අපට ත්‍රස්ත ප්‍රහාරයක් තරම් එ්වායින් කම්පනයක් ඇති කරන්නේ නැත. ඒ නිසා ම එවැන්නක් වැළැක්වීමට අපට ඇති උනන්දුව අල්ප ය.

මරුවා සමග වාසය

පාස්කු ඉරිදා බෝම්බ ප්‍රහාරයෙන් දෙසිය පනහක් පමණ මරණයට පත් වුනු බව ඇත්ත ය. එහෙත් වසරකට රිය අනතුරු නිසා මරණයට පත් වන ගණන තුන්දහසකට ආසන්න ය. ඒ කියන්නේ එය පාස්කු ඉරිදා විපතට පත් වූ ප්‍රමාණය මෙන් දොලොස් ගුණයක් වෙන බව ය. එසේ කී විට එයට බරක් එකතු වන නමුත්, එය දවසකට ගණන් හැදූ විට අටක් පමණ වෙන නිසා, ඒ කම්පනය නැවතත් බාල වන්නේ ය. මේ අංක ගණිත සෙල්ලම නිසා අපි අවධාරණය ලැබිය යුතු දේට නිසි අවධාරණය දෙන්නේ නැත.

මේ රිය අනතුරු වලින් මරණයට පත් වන්නේ ද අහිංසක මිනිසුන් ය. වරදක් නොකළ කුඩා දරුවන් ය. දරුවන් විසින් මග එන තුරු බලා සිටින දෙමාපියන් ය. කොටින් ම නැති වන්නේ මිනිස් ජීවිත ය. ආරක්ෂාව ලැබිය යුතු මිනිස් ජීවිත ය.

ඒවා හදිසි අනතුරු ගොඩට තල්ලු කර දමා අපට අත පිස දා ගත හැකි ද? මේ මිනිස් ඝාතකයන් ත්‍රස්තවාදීන් තරම් ම භයානක ය. ඔවුන් ත්‍රස්තවාදීන් තරම් ම මිනිස් ජීවිත පිළිබඳ අසංවේදී ය.

මේ ත්‍රස්තවාදීන් අල්ලා දඩුවම්  කිරීමේ වගකීම ඇත්තේ රථවාහන පොලීසියට ය. එහෙත් දඩ කොළ ලියන ප්‍රමාණයට සැබෑ අපරාධ කරුවන් අසු වන්නේ නැත. හේතුව අරමුණ දඩ කොල වැඩියෙන් ලිවීම හා ඒ හරහා හොද්ද බොර කර ගැනීම මිසක, රථවාහන අනතුරු අවම කිරීම නොවන බැවිනි. ඒවා අතර එහෙමට සම්බන්ධයක් නැති බැවිනි. යම් පාරක නිශ්චිත ස්ථානයක සැගවී සිට අල්ලා ගත හැක්කේ එතරම් බරපතල නොවන වැරදි කරන මිනිසුන් පමණ ය. එවිට දඩ කොළ ප්‍රමාණවත් ගණනක් ලියා පොත් සම්පූර්ණ කළ හැකි ය. වෘත්තීය රියැදුරන් ඒ ස්ථාන දන්නා නිසා, ඔවුන් ඒ තැන් වල විනයානුකූලව හැසිරෙමින්, සෙසු ස්ථානවල මාරක ධාවනයක යෙදෙති. ඒ නිසා සැබෑ මරුවන් අසුවන්නේ නැත.

ඇතැම් හදිසි අනතුරු වලට හේතුව මාර්ගයේ නොවැසූ වලවල් හෝ අගල් තිබීම විය හැකි ය. ඒවා පිළිබඳ අනතුරු අඟවන සංඥා ප්‍රමාණවත් ලෙස නොතිබීම විය හැකි ය. ඒවා සම්බන්ධයෙන් කතාව නම් දන්නො දනිති, නොදන්නො වැටෙති යන්න ය. ඒවාට හේතුව මාර්ග සංවර්ධනය කරන ආයතන තමන්ගේ වගකීම් ඉටු නොකිරීම ය. හිතාමතා මිනිසුන් නොමැරුව ද මරා දැමීම සම්බන්ධ වගකීමෙන් ඔවුන්ට නිදහස් විය නොහැකි ය.

බොහෝ රටවල මෙවැනි අනතුරුදායක අගල් කාණු හෝ වෙනත් එවැනි අටමගලයන් පවත්වා ගෙන යෑමට නීතියෙන් අවසර නැත. ඒ සම්බන්ධ බලධාරීන්ට දැඩි දඩුවම් ලැබෙන්නේ ය. එය මහජන දේපලවල පමණක් නොව පුද්ගලික දේපල වලට ද අදාළ ය. එවැනි අගලක් හෝ කාණුවක් පිළිසකර කරන තුරු පැහැදිලිව ප්‍රදර්ශනය වන දැන්වීම් මගින් යන එන්නන්ට අනතුරු ඇඟවීම හෝ කළ යුතු ය. එවැනි ක්‍රියාමාර්ග ගැනීමෙන් වැළකීම හේතු කොට ගෙන කිසිවෙකුට හෝ තුවාලයක් සිදු වුව හොත් විශාල වන්දියක් ද අමතර වශයෙන් ගෙවීමට අදාළ වගකිව යුත්තන්ට සිදු වන්නේ ය.

මෙය සිවිල් වැසියන්ගේ පඹණක් නොව හොරුන්ගේ පවා අයිතියක් ලෙස බොහෝ රටවල සැළකෙන්නේ ය. ඒ නිසා ම අනතුරු අඟවන ශබ්ද ක්‍රමයක් ගෙදරක සවි කරන්නේ නම් ඒ බව දන්වන දැන්වීමක් පහසුවෙන් දැකිය හැකි තැනක ප්‍රදර්ශනය කළ යුතු ය. කිසියම් නිවැසි හිමියෙක් එවැන්නක් ප්‍රදර්ශනය නොකිරීම හේතුවෙන් හොරෙකු කලබල වී අනතුරකට පත්වුවහොත් ගෙහිමියාට විරුද්ධව නඩු ගොස් වන්දි ලබා ගැනීමට හොරාට හැකි බව කියනු මා අසා ඇත.

ඩෙංගු හා පරිසරය

ඩෙංගු රෝගයෙන් මැරෙන සංඛ්‍යාව ද විශාල ය. එය වසරකට දෙසිය ඉක්මවන අවස්ථා බොහෝ ය. ඒ ගණන පාස්කු ඉරිදා මිය ගිය සංඛ්‍යාවට ආසන්න ය.

මෙහි වරද පැටවෙන්නේ කුණු කසල විධිමත් ව බැහැර නොකරන්නන්ට ය. අගල් කාණු සුද්ධ නොකරන්නන්ට ය. ඊට අප වැනි සාමාන්‍ය මිනිසුන් ද අදාළ ආයතන ද වගකිව යුතු ය. එහෙත් කිසිවෙක් එහෙම වගකියන බවක් පෙනෙන්නට නැත. පරිසර පොලීසිය පසු ගිය දිනක වෙරළ ආශ්‍රිත පවිත්‍ර කිරීමක යෙදුණු බව ආරංචි විය.

අවස්ථා ගණනාවක සංචාරකයන් විසින් වෙරළේ කුණු එකතු කරනු දකින්නට ලැබුනේ ය. ඒ එකකින් වත් කුණ දමන අය සැලෙන්නේ නැත.

වෙරලක පමණක් නොව, සුන්දර ඕනෑම ස්ථානයක් අසුන්දර කිරීමට, ඒවායේ සුන්දරත්වය විඳිනු පිණිස යන මිනිසුන්ට ඇත්තේ නොතිත් ආසාවකි. ඔවුන් එවන් තැනකින් නික්මෙන්නේ නැවත නොඑන්නට සපථ කර වෙන්නට ඇතැයි, කරන වැඩ දකින විට, කෙනෙකුට සිතේ. බෝතලයක් භාවිතා කළොත් එය කුඩු කර දමන්නේ කාගේ හෝ කකුලක ඇනේවායි ප්‍රාර්ථනයක් සමග විය හැකි ය. ඒ තරමට බෝතල් කුඩු කර සඟවා තබන්නට ඔවුන් දක්ෂ ය. ඇතැම් අය තමන් යන තැනක දෙවියන්ට පඩුරක් බැඳ ආරක්ෂාව ඉල්ලන්නේ, ඇතැම් විට තමන්ම ඇටවූ එවන් උගුලක, තමන් වැටීමට ඉඩ ඇති බව දැන විය යුතු ය.

අප රටේ වැඩි ම කැලි කසල එකතුවන්නේ පූජා භූමීන් ආශ්‍රිතව ය. මහත් භක්තියෙන් ඒවා වැඳ පුදාගන්න උපාසක උපසිකාවෝ කිසිදු හිරිකිතයක් නැතිව කුණු මග දමා පැමිණෙති. ඒ පන්සිල් පද පහට කුණු දැමීමෙන් වළකිමි කියා පදයක් නැති නිසා විය හැකි ය. අප යන තැනක ආපසු කෙනෙකුට යෑමට බැරි වන තත්වයකට පත් කරන්නට ඇති මේ උණ පහසුවෙන් සුව කළ නොහැකි ය.

බෝවෙන රෝගයන්ගෙන්  මැරෙන ප්‍රමාණයට වඩා බෝ නොවන රෝගයන්ගෙන් මැරෙන ප්‍රමාණය වැඩි ය. ශ්‍රී ලංකාවේ සිදු වන මරණ වලින් සියයට 75 කට හේතුව බෝ නොවන රෝග බව සොයා ගෙන ඇති අතර සාමාන්‍ය ආයු කාලයට ළඟා වීමට පෙර සිදු වන මරණ වලින් පහෙන් එකකට ද වගකිව යුත්තේ මේ බෝ නොවන රෝග බව ද වාර්ථාවේ. මේ පිටුපස තිබෙන හේතු අතර ප්‍රධාන හේතුව වී ඇත්තේ දියවැඩියාව, ස්ථුලභාවය හා අධික රුධිර පීඩනය ය. අපේ ආහාර පුරුදු හා ජීවන රටාවන් මේ තත්වයට බලපාන්නාවූ ප්‍රාථමික හේතු අතර ප්‍රධාන ය.

එහෙම බලන විට පෙනෙන්නේ කිසිදු පෙරමුණක අපේ ආරක්ෂාව නැති බව ය. අප මරණය සමග නොවටිනා සෙල්ලමක නිරතව ඉන්නා බව ය.

සුරක්ෂිතතාවයේ දිග හා පළල

අප ආහාර අතින් ද සුරක්ෂිත නැත. කන ප්‍රධාන ආහාරය නිපදවන්නේ ශ්‍රමය හා භූමිය හැරුණු කොට සියල්ල පිටරටින් ගෙන ය. බීජ, පොහොර, මැහිතෙල්, වල් නාශක, ට්‍රැක්ටර්, අස්වනු කපන යන්ත්‍ර, කොළ මඩින යන්ත්‍ර, ඒ සියල්ලට අවශ්‍ය ඉන්ධන ලිහිසි තෙල් යන එකී මෙකී නොකී සියල්ල මේ ලයිස්තුවට අයත් ය. නිපදවන වී හාල් කරන්නේ ද පිටරටින් ගෙනෙන යන්ත්‍රානුසාරයෙන් ය. ඒවා බෙදාහරින ලොරි ද ඒවායේ ඉන්ධන ද පිටරටින් ය. ඉතින් ආහාර අතින්වත් අප ආරක්ෂිත නැත.

අප ලොව බලවතුන්ගේ එකිනෙකා පරයා යුද්ධමය වශයෙන් නැගී සිටීමේ සැලසුමේ ගිරයට අසුවුන පුවක් ගෙඩියක් බඳු ය. කොයි වෙලේ කාගෙන් කැපේ දැයි නොදැන අපට අසරණව වෙසෙන්ට සිදු ව තිබේ. එක් පැත්තකින් චීනය ය. තව පැත්තකින් ඉන්දියාව ය. තව පැත්තකින් අමෙරිකාව ය. තව පැත්තකින් යුරෝපය ය. ඒ සියල්ලෝම අපේ දිවයිනේ පය ගැසීමට අයිතිය ඉල්ලා සිටිති. දේශපාලනිකව බැරි නම් ආර්ථිකමය වශයෙන් එය අත්පත් කර ගැනීමට මාන බලමින් සිටිති. ඒ සඳහා ගහන ගේම් වල නිමාවක් නැත. ඒ අතින් ද අපට ආරක්ෂාවක් නැත. ඒ කියන්නෙ දැනට මිනිස් ඝාතන සිදු නොවූව ද මේ ගහන ගේම් වලින් අනාගතයේ දවසක මේ රට යුද පිටියක් වන්නට පුළුවන් බව ය. අප ආර්ථික වශයෙන් දුර්වල තාක් මේ සියලු බලවේගයන්ට අපව හැසිරීමට හැකි වනු ඇත. ඔවුන් විවිධ දිසා ඔස්සේ ඇති කරන පීඩනයන්ගෙන් අප හතර අතට ඇදී යනු ඇත. නන්නත්තාර වනු ඇත.

ආර්ථික වශයෙන් ද අප ආරක්ෂිත නැත. අපේ ණය අහස උසට ය. ඒ බොහෝ ණය මුදල් වලින් මෙතෙක් අප කර ඇත්තේ ආදායමක් නොඑන සුදු අලියන්ගේ ආයෝජනයන් කිරීම ය. නැතිනම් එදිනෙදා ජිවිත්වීමට අවශ්‍ය දේ වෙනුවෙන් ඒ ණය ලෝස් නැතිව වියදම් කිරීම ය. ඕනෑම රටක් තමන් උපයන දේට වඩා ණය ගන්නේ නම් ද ඒ ණය නිසි ආයෝජනයක නොයොදන්නේ නම් ද ඒ වෙනුවට ඒවායින් කානිවල් දමා සතුටු වන්නේ නම් ද අවසානයේ  සිදු වන්නේ තියෙන සම්පත් ටික විකුණා ජීවත් වෙමින් අවසානයේ හිඟා කෑම තෝරා ගැනීමට ය.

අපේ ජනවහරේ එන්නේ මරණ තුනක් ඇති මිනිහෙක් පැණි කෑ කතාවකි. එහෙත් අපේ සැබෑ කතාවේ මරණ තුනක් නොව මරණ දුසිම් දෙක තුනක් ඇති මිනිහෙක් පැණි කෑ බව ලියැවෙමින් තිබෙන්නේ ය.

ඒ නිසා අපේ නව ජනාධිපති තුමාට ඇත්තේ ජාතික ආරක්ෂාව සහතික කිරීමේ වගකීම පමණක් නොවේ. මේ සියළු අවදානම් වලින් ජනතාව ආරක්ෂා කිරීමේ වඩා පළල් වූ වගකීමකි. එය ජාතික ආරක්ෂාවට ලඝු කිරීමට බොහෝ අය ඉදිරිපත් වනු පෙනෙන්නට තිබේ. එය ද වැදගත් බව ඇත්ත ය. අන්තවාදීන් කොයි වෙලේ හිස ඔසවා ද යන්න ගැන සෝදිසියෙන් සිටිය යුතු බව කීවේ ද අන්තවාදීන් ය. ඒ පාස්කු ඉරිදා බෝම්බ ගසමින් ය.

එහෙත් අප පෙන්වා දුන් පරිදි එයට වඩා බරපතල අනාරක්ෂිත තත්වයන් ගණනාවක් ම තිබේ. ඒවා නිසා ඇති වන කම්පනය අන්තවාදයෙන් ඇතිවන කම්පනය තරම් ප්‍රබල නොවන නිසාම ඒවා මග හැරී යෑමේ භයානක අනතුරක් තිබේ. අප ඒ ගැන ද සංවේදී විය යුතු ය.

මේ අනාරක්ෂිත තත්වයට මුහුණ දීම රටට නායකයෙකුට තනිවම කළ හැකි කාර්යයක් නොවේ. ඒ සඳහා මිනිසුන් පෙල ගැසිය යුතු ය. හරි හරියට වගකීම තමන් ද දැරිය යුතු ය.

තමන්ගේ ආරක්ෂාව තම තමන් විසින් බලා ගත යුතු යැයි කීවේ ද අපේ රටේ හිටි ජනාධිපතිවරයෙකි. ඒ තුළ වූයේ වගකීමෙන් නිදහස් වීමේ වුවමනාවටත් වඩා රටේ නායකයා හැටියට තමන් එකල පත්ව සිටි අසරණ බවේ ප්‍රකාශනයක් බව අපට හැඟෙන්නේ ය. වත්මන් ජනපති තුමා ඒ වෙනුවට එය තමන්ගේ වගකීමක් බව ඍජුව ප්‍රකාශ කර තිබෙන්නේ ය. එහෙත් අපට ද වගකීමක් තිබේ. ඒ සඳහා අපේ මට්ටමෙන් අවශ්‍ය සහය හා දායකත්වය ලබා දීම ය.

සතුරා ඇත්තේ අප තුළම ය

බොහෝ දෙනෙකු හිතන්නට කැමති අපේ ආරක්ෂාව සඳහා කළ යුතු වන්නේ සතුරු බලවේග පැරදවීම බව ය. එහෙත් ඇත්තට ම අපේ ආරක්ෂාව සඳහා වඩාත් කළ යුතු වන්නේ අප තුළ පවතින අපේ ම වැරදි කල් ක්‍රියා සිතුවිලි පරාජය කිරීම ය. අනුන් ආණ්ඩු මට්ටු කිරීමට කැමති බොහෝ දෙනෙකුට තමන් තුළ ස්වයං විනයක් හදා ගැනීමට එයින් අරික්කාලක උනන්දුවක් නැති වීම අපේ රටේ පවතින අභාග්‍යය ය.

සතුරු වේශයෙන් එන සතුරා පහසුවෙන් හඳුනා ගත හැකි ය. එහෙත් මිතුරු වේශයෙන් එන සතුරා හඳුනා ගැනීම දුෂ්කර ය. අනෙත් කඳවුරේ ඉන්නා සතුරා හඳුනා ගැනීම පහසු ය. එහෙත් තමන්ගේ කඳවුර තුළ සිටින සතුරා හඳුනාගැනීම අමාරු ය. අප කළ යුතුව තිබෙන්නේ ඒ අමාරු සටන ජය ගැනීම ය.

බොහෝ දෙනෙකු නොදන්නා හෝ අමතක කරන කාරණය නම් සතුරා හදන්නේ අප විසින් ම බව ය. තනි අතකින් අත්පුඩි ගැසිය නොහැකි බව දන්නා අය මේ ගැන හොඳින් දන්නෝ ය. එක් පාර්ශවයක අන්තවාදය ගොඩ නැගෙන්නේ ප්‍රතිපක්ෂයේ අන්තවාදයෙන් අපමණ අනුබල ලබමින් ය.

ඒ අර්ථයෙන් ගත් කළ බොදුබල සේනාව හා රාවණා බලය විසුරුවා හැරීමට ගත් තීරණ නිවැරදි ය. ඒ සඳහා අවවාද අනුශාසනා කළේ කවුරුන්දැයි අප හරියට නොදන්නේ වුව ද ඒ අවවාද අනුශාසනා නම් හරියට හරි ය. පාරවල් කීපයක දෙමල නාම පුවරු ඉවත් කිරීමට කළ කටයුත්තට වහාම මැදිහත් වීම ද ඊට සමාන්තරව සිදු වීම සාධනීය ලකුණු ය. අපට පහසු අප තුළ ඇති අන්තවාදය පැරදවීම ය. ඒ සඳහා දරණ මහන්සිය අපතේ යන්නේ නැත. අනෙත් පස අන්තවාදය මැඩීමට ද එයින් සුජාතභාවයක් ලැබෙන නිසා ය.

අප එකතු වුනොත් ගොඩ ය. එකිනෙකාගේ බොටු මිරිකාගෙන මියෙන්නට හැදුනොත් අප සාමූහිකව වලේ ය. එක මවකගේ දරු කැල කියමින් ජාතික ගීය සිංහලෙන් ගායනා කර මදි ය. දෙමළෙන් ද එය ගැයිය යුතු ය. එසේ ගයා ද මදි ය. එය මහපොළොව තුළ යථාර්ථයක් කිරීමට වෙර ද දැරිය යුතු ය. කණ්ඩායම් කීපයක් ඇති තැනක එක කණ්ඩායමක ආරක්ෂාව රඳා පවතින්නේ ම සියල්ලන් රැකෙන පසුබිමක පමණ ය.

එකිනෙකා අතර අවිශ්වාසය හා සැකය ගොඩ නැගීම පහසු ය. විශේෂයෙන් එවැනි අතීතයක් තිබීම නිසා එය මේ රටේ වඩාත් පහසු ය. අමාරු විශ්වාසය හා බලාපොරොත්තුව ගොඩ නැගීම ය. සමහරු හිතන්නේ දිගින් දිගට සැක කරමින් අවිශ්වාස කරමින් හැම දෙයක ම ඇද හොයමින් සිටියොත් තමන් රැකෙන බව ය. එහෙත් ලෝකයේ බොහෝ රටවල් ඔප්පු කර ඇත්තේ විශ්වාසය හා බලාපොරොත්තු ඇති කිරීම මගින් සියලු දෙනාගේ රැකවරණය සැලසිය හැකි බව ය. සියල්ලන් රැකිය හැකි බව ය.

ඒ විශ්වාසය හා බලාපොරොත්තුව ඇති කිරීමේ වැඩි වගකීම තිබෙන්නේ පුරවැසියන් හැටියට අපට ය. විශේෂයෙන් බහුතර සිංහල බෞද්ධයන්ට ය. ඒ වගකීම ඔවුන් විසින් ඉටු කරන්නේ නම් සෙසු ජන කොටස් ද ඔවුන් සමග අත්වැල් බැඳ ගන්නට ඉදිරිපත් වනු ඇත. එදාට ආරක්ෂාවට තුවක්කු හෝ යුද්ධ ටැංකි අවශ්‍ය වන එකක් නැත.

මට සිහිනයක් තිබේ

මේ රටේ ජනතාව තමන් සතුව ඇති ආගම්, කුල, වර්ග, ජාතිවලට අයත් ලේබල් සියල්ල ගලවා දමා, ශ්‍රී ලාංකිකයන් ලෙස, එකතුව වැඩ කරන දිනයක් පිළිබඳ සිහිනයක් මට තිබේ. ජාතික ගීය ගයද්දී අප දැන් උජාරුවෙන් කියන පරිද්දෙන්, ඒ සෑම දෙන එක මවකගේ දරු කැලක් ලෙස කටයුතු කරන දවසක් පිළිබඳ සිහිනයක් මට තිිබේ. ඔවුන් සෑම දෙන, ගුණ නැණ යන ලක්ෂණයන්ගෙන් පමණක්, සෙසු මිනිසුන් විසින් අගැයුමට ලක් කරන්නාවූ රටක් පිළිබඳව සිහිනයක් මට තිබේ.

ඒ රට තුළ එකිනෙකා කා කොටා ගන්නා, එකිනෙකාගේ දියුණුව නොරිස්සන, මිනිසුන් නැත. ලේ හලා ගැනීම් පමණක් නොව වෛරී ප්‍රකාශන ද නැත. වාර්ගික ගැටුම් ද නැත. කලකෝලාහල නැත. දේපල විනාශ කිරීම් නැත. මිනිස් ජීවිත බිලිගැනීම් නැත. දිග්ගැස්සුණු යුද්ධ නැත.

තවමත් මතකයේ තිබෙන පැරණි ලේබල් වලට අනුව, තමන්ගේ යැයි කියන වර්ගයාට, කළ අකටයුතුකම් ගැන පමණක් නොව, රටේ ඕනෑම මිනිහෙකුට එරෙහිව කරන අකටයුතුකම් ගැන ද නොබිය ව එරෙහි වීමට මිනිසුන් ඉදිරිපත් වන නිසා ම හැම කෙනෙකුම සුරක්ෂිත ය. එසේ ඉදිරිපත් වන අය දේශද්‍රෝහියෙකු හෝ අවජාතකයෙකු වෙන්නේ නැත.

මිනිසුන් සැමරීමට උත්සුක වනු ඇත්තේ අනෙකා පරාජය කළ අවස්ථා නොවේ. සියල්ලන් ජයගත් අවස්ථා ය. සාමය තවත් කාලයකට නැවත නොබිඳිය හැකි ලෙස තහවුරු වූ අවස්ථාවන් ය. ආදරය හා සහෝදරත්වය ය.

යුද්ධය යන වචනය පවා ඔවුන්ට ගෙනෙන්නේ අපුලකි. තමන්ට ඒ ව්‍යාසනය වළක්වා ගත නොහැකි වූයේ යන්න පිළිබඳ පසුතැවිල්ලකි. දෝෂාරෝපනයකි.

කඳුල හැළුනේ කාගෙන් ද ලේ හැළුනේ කා‌ගේ ද අහිමි කරනු ලැබූයේ කාගේ කවුරුන් ද යන්න නොතකා සෑම ව්‍යාසනයකට ම මිනිසුන් සංවේදී  වනු ඇත. ඒ කඳුළු හා ලේ තමන්ගේම ලෙස සළකන්නට තරමට ම සංවේදී වනු ඇත. දේපල අහිමි වූයේ කාගේ ද දිවි තොර වූයේ කාගේ ද දුෂණයට ලක් වූයේ කවුරුන්ද අතුරුදහන් වී ඇත්තේ කවුරුන්ද යන්න නොසළකා මිනිසුන් ඒ සියල්ලන් පිළිබඳ කම්පාවට පත් වනු ඇත.

ඒ නිසා ම යුද්ධ කළකෝලාහල වලින් තොර රටක් බිහිවීම පිළිබඳ සිහිනයක් මට තිබේ.

ජාතිවාදය නැත

මිනිසුන්ගේ අනාරක්ෂිත භාවය උපයෝගී කර ගෙන බලය ලබා ගැනීමට ද බලය තහවුරු කර ගැනීමට ද වෙර දරන අවස්ථාවාදී නායකයන් එහි බහුල නැත. එසේ උත්සහ කරන්නන් සිටින විට වුව ද ජනතාව උන්ට මුලා වන්නේ නැත. ජාතිවාදය ආගම් වාදය අවුස්සා මිනිසුන් කුළල් කා ගැනීමට සලස්වා ඒ හරහා තමන්ගේ ගැලවීම හොයන දේශපාලනඥයන් ද එහි නැති තරම් ය. මිනිසුන්ට උද්වේගකර ප්‍රවෘත්ති විකුණමින්, එක දෙක කරමින්, මිනිස්සුන්ව එකිනෙකාට විරුද්ධව අවුස්සන්නට අවස්ථාවක් එන තුරු බලා ඉන්නා මාධ්‍ය ආයතන ද මාධ්‍ය වේදීන් ද එහි නැත. එකිනෙකා කෙරෙහි වෛරය ඇති කරමින් තමන්ගේ නොවන මිනිසුන් සමූලඝාතනය කළ යුතු යැයි ද උන්ට අබසරණ පැතිය  යුතු යැයි ද සිතන ආගමික නායකයින් ද එහි නැත. තමන්ගේ ජාතියට ආගමට සැළකීම සියලු රාජකාරි වලට වඩා උතුම් දේවකාරියක් සේ සළකා තමන්ගේ රාජකාරිය පැහැර හරින හෝ වැරදි ලෙස රාජකාරී කරන ‌හෝ නිලධාරීන් එහි නැත.

තමන්ගේ මතය එකම මතය ලෙස, එය සෙසු අය විසින් පිළිගත යුතු මතය ලෙස, සළකන මිනිසුන් එහි නැත. තමන් හිතන පතන ආකාරයට සියල්ලන් ජීවත් විය යුතු යැයි හිතන මිනිසුන් එහි නැත. එසේ නොකරන මිනිසුන් ජීවත් නොවිය යුතු යැයි සිතන මිනිසුන් ද එහි නැත. එවැනි වෙනස් මිනිසුන් ඇති තැනක උන්ට කුණුහරුප කියා ගෙන ගේම ඉල්ලන මිනිසුන් ද නැත.

කෙනෙකු තව කෙනෙකුට වඩා වෙනස් විය හැකි බව, කෙනෙකුගේ වුවමනා එපාකම් තව කෙනෙකුට වඩා හාත්පසින් ම වෙනස් විය හැකි බව, පිළිගන්නා මිනිසුන්ගෙන්, ඒ වෙනසට ගරු කරන මිනිසුන්ගෙන්, ඒ රට සමන්විත වනු ඇත.

ඒ රටේ සංවාදයට දොරගුළු විවෘත ය. තමන්ගේ මතය දිනවීමට වඩා මිනිසුන්ට අවශ්‍ය ඇත්ත සොයා ගැනීමට ය. තමන්ගේ අපේක්ෂකයා දිනවීමට වඩා මිනිසුන්ට අවශ්‍ය රට දිනවීමට ය. ඇත්ත දිනවීමට ය.

උත්පත්තිය, ජන්මය, පක්ෂ, පාට, ගුරුකුල, සේවා වෙනස්කම්, ගම් පළාත නොබලා සුදුස්සාට ම සුදුසු තැන හිමි වන දවසක් පිළිබඳ හීනයක් මට තිබේ.

ඒ හීනය තුළ උන්නතිකාමී, කැප වී වැඩ කරන, අනෙකාට සංවේදී, නිහතමානී මිනිසුන් උන් කුමන පසුබිමකින් පැමිණිය ද ඉදිරියට යනු ඇත. අලස, කම්මැලි, ස්වාර්ථය පමණක් බලන, අධිමානයෙන් පෙළෙන, මිනිසුන් කුමන ජන කොටසකට අයත් වුව ද කුමන පක්ෂයකින් පැමිණිය ද පසු පසට තල්ලු වී අවසානයේ ඔවුන්ට ද යහගුණයෙන් පිරෙන්නට බල කෙරෙනු ඇත.

වෙනත් රටවල මෙන් සොක්කන් ලෙස සළකනු ලබන අයට අංශක අනූවට නැමී ලොක්කන් යයි සිතා සිටින උදවියට වඳින්නට වන්නේ නැත. ගෞරවය දෙපැත්තටම ය. එකෙක් අනෙකාට වඩා ලොකු නැත.

එකිනෙකාට උදව් කර ගත්තාට, කාගෙන්වත් යැපෙන්නට, මා දකින සිහින දේශයේ මිනිසුන් කැමති නැත. යාචකයන් යදින්නන් එහි නැත. මිනිසුන් හැමට ආත්මාභිමානයක් තිබේ. ඔවුන් කැමති සෙසු මිනිසුන්ට සමානයන් ලෙස සළකන්නට ය. සමානයන් ලෙස තමන්ට සළකනු ලැබීමට ය.

ගෞරව කළ යුතු අයට ගෞරවය පිරිනැමීමට කිසිවෙකු පැකිලෙන්නේ නැත.  ගෞරව කරනු ලබන්නේ මිනිසාට මිස තනතුරට නොවේ. සුපේක්ෂශීලී භික්ෂුවට මිස සිවුරට නොවේ. සැබෑ පියෙකුට මිස නාමික පියෙකුට නොවේ.

එහි බලය ඇති අය උත්සහ කරන්නේ එය භාවිතයෙන් තමන් බැබලීමට නොවේ. තනතුර බැබලවීමට ය. සෙසු මිනිසුන් බලාත්මක කරන්නට ය. තනතුරු විසින් නිර්මාණය කරනු ලබන්නේ වරප්‍රසාද ලබා ගැනීමේ මාවත් නොවේ. තනතුරට ගැට ගැසුණු වරප්‍රසාද එහි අවම ය.  විවෘත වන්නේ කැපවීමේ අවස්ථාවන් ය. නව දේ නිපැයිමේ අවස්ථාවන් ය. යහපත් වෙනස් කම් ඇති කිරීමේ අවස්ථාවන් ය.

බලය ඇති මිනිසුන් පරිවාර රථ පිරිවරාගෙන අපව කාණු පල්ලට තල්ලු කර දමමින් මහ පාරේ ඉගිල්ලෙන්නේ නැත. මට තිබෙන සිහිනයේ ඔවුන් ගමන් කරන්නේ අප සමග හරි හරියට බස් රථවල හා කෝච්චි වල ය. මිනිසුන් සමග උරෙන් උර ගැටෙමින් ය.

බලය ඇති තැනැත්තන්ගෙන් ද බලය අපේක්ෂා කරන තැනැත්තන්ගෙන් ද ඕනෑම ප්‍රශ්නයක් ඇසීමට ඒ හීනය තුළ ඉඩ තිබෙන්නේ ය. ප්‍රශ්න ඇසූ තැනැත්තාට ඒ ගැන පසුතැවීමක් හෝ බියක් නැතිව ඊට පසුව ද, සුවසේ ජීවත් විය හැකි ය. ,

ඒ සිහිනයේ බලය ඇති අය උත්සහ කරන්නේ ඒ බලය යොදා ගනිමින් පොඩි මිනිහා තලා පෙලා ඔහුගේ විනය පමණක් ඇති කිරීමට නොවේ. බලය හොබවන අය ද ඇතුළුව සියල්ලන් නීතියේ ආධිප්‍යයට අනුව කටයුතු කරන ලෙස වග බලා ගැනීමට ය. බලය අවභාවිතා කිරීම වැළැක්වීමට ය. තමන්ට පැවරුණු බලය වගකීමකින් යුතුව භාවිතා කිරීමට ය.

මා දකින සිහිනයේ නීතිය තිබෙන්නේ පොඩි මිනිහා හිර කර දැමීමට නොවේ. ඔහුට තාඩන පීඩන කිරීමට නොවේ. හැම වර්ගයකම අපරාධ හා දූෂණ නතර කිරීමට ය. මුදල් හා නිලබලය තිබෙන අයට රිංගා යෑමට හිල් ඒ නීතියේ නැත. නීතිය ක්‍රියාත්මක කරවන ආයතන වල ද නැත.

නීතිය සැමට එක ය. නීතිය නවන්නටවත්, කඩන්නටවත්, මවන්නටවත් ඒ සිහින දේශයේ බැරි ය. වැරදිකරු කුමන කණ්ඩායමකට අයත් වුව ද ඔහුට ඇයට දඩුවම් හිමි ය. එය බුදුන් විස්තර කළ පරිදි ගැල බැඳි ගොනා පිටුපස කරත්ත රෝදය එනවා වගේ ම සහතික ය.

බොහෝ කටයුතු කෙරෙන්නේ විනිවිදභාවයෙන් ය. ජනතාව ඉල්ලීමට ද පෙර තොරතුරු ලබා දෙනු ලබන්නේ ය. බදු මුදල් වැය කරන්නේ ජනතාවගේ වුවමනා එපාකම් වලට ය.

අතීතය කබල් ගාමින් ඒ ගැන පාරම්බාමින් හිස් ජීවිත ගතකරන මිනිසුන් මගේ සිහිනයේ නැත. හිතෙන් මවා ගත් රාවණා බලයක් ගැන හෝ වෙන කොහේවත් නොතිබූ දෙයක්, ලංකාවේ තිබුණේ යැයි, ඔප්පු කරන්නට හෝ උනන්දුවක් ඔවුන්ට නැත.

අතීතය ඔවුන්ට පාඩම් ඉගෙන ගත හැකි පුස්තකයකි. වැඩබිමකි. ආත්ම විශ්වාසය ගොඩ නගා ගත හැකි තෝතැන්නකි. ඔවුන්ගේ වැඩි අවධානය ඇත්තේ ඔවුන් එක්ව ගොඩ නගන්නට යන අනාගතය ගැන ය. කතා බහ කරන්නේ එහි හැඩ තල ගැන ය. නව තාක්ෂණය හා නව නිපැයුම් මිනිසාගේත් රටේත් උන්නතිය සඳහා භාවිතා කළ හැක්කේ කෙසේ ද යන්න ගැන ය. රටේ සම්පත් සඵලව හා කාර්යක්ෂම භාවිතා කළ හැකි පර්යේෂණයන් ගැන ය.  රටේ ප්‍රශ්න විසඳීමට අවශ්‍ය නව දැනුම සම්පාදනය කිරීම ගැන ය.

උපාධි සහතික නිකුත් කරන මධ්‍යස්ථාන වල සිට දැනුම නිපදවන ආයතන දක්වා සරසවි පරිවර්ථනය වී ඇති රටක් පිළිබඳව මම සිහිනයක් දකිමි. අධ්‍යාපනය වනපොත් කිරීමකට එහා ගිය සංවාදය හරහා සත්‍යය ගවේෂණයට මග පාදන ක්ෂේත්‍රයක් වන හීනයක් මට තිබේ.

පුංචි දරුවන් ශාරීරික වද හිංසනයට ලක් නොකරන රටක් පිළිබඳ හීනයක් මට තිබේ. කාන්තාවට පිරිමින්ට ඇති සියලු වරප්‍රසාද පිරනමන රටක් පිළිබඳව, ගෘහස්ථ හිංසනයෙන් තොර රටක් පිළිබඳව, හීනයක් මට තිබේ. වමත් කරුවන්ට දකුණත් කරුවන්ට මෙන් ද සමලිංගිකයන්ට විෂම ලිංගිකයන්ට මෙන් ද එකසේ සළකන රටක් පිළිබඳ හීනයක් මට තිබේ. නවකයන්ට ද ජේෂ්ඨයින්ට සේම නිදහස හිමි සරසවි සහිත රටක් පිළිබඳ හීනයක් මට තිබේ.

ගැලවුම් කරුවන් සොයමින් මිනිසුන් එහෙ මෙහෙ රස්තියාදු වන රටක් වෙනුවට තමන්ගේ ගැලවුම තමන් විසින් ම සොයා ගැනීමට වෙහෙසන රටක් දකිනු මම රිසියෙමි.

ආගම, අසරණ මිනිසුන් ගසා කෑමට, මුලා කිරිමට හා අයාලේ යැවීමට නොව, ඔවුන්ගේ ජීවිත  එලිය කර ගැනීමට යොදා ගන්නා පූජකවරයන් සහිත රටක් දකින සිහිනයක් මට තිබේ. කුමන ආගම ඉහළ ද සත්‍යය ද යන්න සොයන අනුගාමිකයන් වෙනුවට සියලු ආගම් වල සත්‍යය ද අසත්‍යය ද වෙන් කොට දැකිය හැකි විචාරශීලී අනුගාමිකයන් සහිත රටක් දකිනු මම රිසියෙමි.

ආගම අධ්‍යාපනයෙන් ද රජයෙන් ද වෙන් කොට, එය ඊට උරුම තැන තබන, දේශයක් පිළිබඳ සිහිනයක් මට තිබේ. ආගමේ නාමයෙන් පුංචි දරුවන් ද කාන්තාවන් ද හිරිහැරයට ලක් නොවන අනාගතයක් පිළිබඳ සිහිනයක් මට තිබේ. මවගේ තුරුළේ සිටිය යුතු දරුවන් මහණ කරන්නට හෝ නාකි මනමාලයෙකුට කර කාර බන්දා දෙන්නට අවසරයක් එහි නැත. කාන්තාවන්ට වද හිංසා සිදු කරන ආගමික අණ පනත් ආඥා එහි ක්‍රියාත්මක නැත. ගෑණු දරුවන් ඔවුන්ගේ කිසිදු අවසරයකින් තොරව, ඔවුන් හය හතර නොදන්නා කාලයේ, සුන්නත් කිරීම් වැනි අපරාධකාරී ආගමික චාරිත්‍ර ද එහි සිදු වන්නේ නැත.

මිථ්‍යාවෙන් තොරයි

හැම මගඩි කාරයෙකුම වරින් වර ගෙනෙන ශාන්තිකර්මයන්ට, ආශීර්වාද පූජාවන්ට, “මැජික්” සන්දර්ශනයන්ට, යන්ත්‍රමන්ත්‍ර, හක්ගෙඩි හා වාලම්පූරි වලට, මුලා වී තමන්ගේ ජීවිත අවුල් කර නොගන්නා ජනතාවක් සහිත රටක් දැකීමට මට වුවමනා ය.

අහසේ තියෙන ග්‍රහලෝක කීපයක් විසින් අපේ අනාගතයම තීරණය කරන බව විශ්වාස කරමින් ජීවිත අවුල් කරගන්නා මිනිසුන් නැති රටක් දැකීමට මට වුවමනා ය. දේවාල, කෝවිල්, පල්ලි ගානේ රස්තියාදු වෙමින් ජීවිත කාලකන්නි කර නොගන්නා මිනිසුන් සහිත රටක් දකින්නට මට වුවමනා ය. තමන් අද කරන දෙයින් තමන්ගේ හෙට දවස තීරණය වන බව දැන, අද දවස හදා ගැනීමට උත්සහ කරන මිනිසුන් දකින්නට මට වුවමනා ය.

පැරණි යල්පැන ගිය වටිනාකමක් නැති සම්ප්‍රදායන් අත් හැරීමට සමත් ජනතාවක් දකින සිහිනයක් මට තිබේ. නව අදහස් වලට බිය වී තැති නොගන්නා, ඒවායේ අදාළත්වය දැන, භාවිතයට ගැනීමට සූදානම්, ජනතාවක් පිළිබඳ සිහිනයක් මට තිබේ.

හැම අලුත් දෙයක් දෙසම වපර ඇසින් හා බියෙන් බලන, හැම බාහිර මැදිහත් වීමකම කුමන්ත්‍රණයක් ඇතැයි සැක කරන, මිනිසුන් ඒ සිහිනයේ නැත. ඒ වෙනුවට හැම දෙයක් දෙසම විචාරශීලිත්වයෙන් බලන, සාධනීය හා නිශේධනීය පැති දෙකම අඳුනා ගන්නා, මිනිස්සු ඒ හීනයේ වෙසෙන්නෝ ය.

රටට අවශ්‍ය අල්පෙනෙත්ති ඇතුළු බොහෝ දේ මෙහිම නිපදවා ගත යුතු යැයි මොර ගාන අමන ආර්ථික විද්‍යාඥයන් වෙනුවට අපට වඩාත් ඵලදායී ලෙස මෙහි නිපදවිය හැකි, ලොව තුළ වැඩි ඉල්ලුමක් ඇති, ලොවට විකිණිය හැකි, දේ නිපදවීම ගැන කතා කරන විද්‍යාර්ථිහු එ් සිහිනයේ සිටිති. ඔවුන්ට රට සෛවරී රාජ්‍යයක් ලෙස ගොඩ නැංවීමේ යථාර්ථයක් කර ගත නොහැකි යෝජනා නැත. ඔවුන් ලෝකයේ රටවල් අතර ඇති අන්තර් පැවැත්ම පිලිගන්නා ගෝලීය ආර්ථිකයක මිසක ස්වාධීන ආර්ථිකයක පැවැත්මක් නැතැයි අවබෝධ කර ගත් අය ය. පාඩු ලබන රජයේ ව්‍යාපාරය බදු මුදලින් දිගින් දිගට නඩත්තු කළ යුතු යැයි ඔවුන් කියන්නේ නැත. ඒවා කාර්යක්ෂම ලෙස ක්‍රියාත්මක කර වීම සඳහා පුද්ගලික අංශයට විකුණා දැමිය යුතු යැයි කියන්නට ඔවුන් පසුබාන්නේ ද නැත. ආර්ථික විද්‍යාවට අනුව මිස, රටේ ජනප්‍රිය මතයට අනුව ආර්ථිකය මෙහෙයවීමට ඔවුන් උපදෙස් දෙන්නේ නැත. ඔවුන්ගේ බොරු දේශප්‍රේමයක් නැත. ඔවුන්ට බොරුවට තමන් මහජනතාවගේ පැත්තේ යැයි පෙන්නමින් ලකුණු ලබා ගැනීමට උනන්දුවක් නැත. ඒ නිසා ම ඔවුන්ගේ උපදෙස් රටට වඩාත් හිතකර වන්නේ ය. එහෙයින් ම අපට ලෝකය සමග ඉදිරියට යෑමේ ඉඩ ඒ සිහිනයේ විවර වනු ඇත. වැඩි ව්‍යාපාරික අවස්ථාවන්, අධ්‍යාපනික අවස්ථාවන් පමණක් නොව රැකියා අවස්ථාවන් ද ඒ හරහා විවර වනු ඇත.

නායකත්වය තමන්ටම

ඒ නිසා ම කන්ටේනර් වල ද බෝට්ටු වල ද නැගී දිවි පරදුවට තබා ගෙන රට පනින්නට දරණ තරුණ-තරුණියන් තවදුරටත් එහි නොසිටිනු ඇත. මත්ද්‍රව්‍ය ජවාරම් වලට හසුව හිරේ ලගින, ජීවිත කාලකන්නි කර ගන්නා, තරුණ තරුණියන් විශාල ගණනින් අපට මුණ නොගැසෙනු ඇත. ගණිකා වෘත්තියේ යෙදීමට බල කරනු ලැබ ජීවිතය අපායක් කර ගත් තරුණ තරුණියන් ද දස දහස් ගණනින් තවදුරටත් දකින්නට නොහැකි වනු ඇත. පාතාලයේ පිහිට පතන, ඒ තුළින් සිය ජීවිතයේ විමුක්තිය හොයන, අය ගණනින් ක්‍රම ක්‍රමයෙන් අඩුව යනු ඇත.

මේ මා දකින සිහිනය තවත් බොහෝ අය විසින් දකිනු ඇතැයි යන අමතර සිහිනයක් ද මට තිබේ. එය මහ පොළොව තුළ යථාර්ථයක් කර ගනු රිසියෙන් වැඩ කරන්නට ඉදිරිපත් වන මිනිසුන් සිය දහස් ගණනින් දැකීමේ සිහිනයක් ද මට තිබේ. උන් නායකයින් සොයනු වෙනුවට තමන් නායකත්වය දෙන්නට ඉදිරිපත් වනු මම ඒ සිහිනයේ දකිමි. තමන්ගේ පඩි පත අනෙකාගේ පඩි පතට වඩා වැඩි කර ගැනීමට උද්ඝෝෂණය කරන මිනිසුන් නොව, තම පටු සේවා අවශ්‍යතා ඉදිරියට දමා පාරවල් වසා ගන්නා මිනිසුන් නොව, රටේ පොදු යහපතට අවශ්‍ය වෙනස් කම් සඳහා උද්ඝෝෂණය කරන්නට ඉදිරිපත් වන මිනිසුන් විසින් ඒ දේශය ගොඩ නගනවා ඇත. අකටයුත්තක් දුටු විට, එය සිදු වූයේ කාට ද යන්න නොබලා, ඒ ගැන මැදිහත් වීමට ඉදිරිපත් වන මිනිසුන් විසින් ඒ දේශය ගොඩ නගනවා ඇත.

ඒ මිනිසුන්, පවතින විපක්ෂයේ දේශපාලන බල අවශ්‍යතා වෙනුවෙන් නැටවෙන, රූකඩ නොවේ. ඒ මිනිසුන්, සෙසු මිනිසුන්ට විශාලම කරදරය සිදු වන අයුරින්, උද්ඝෝෂණයේ නිරත වන්නට උත්සහ කරන මිනිසුන් ද නොවේ. ඒ වෙනුවට රටේ පොදු අවශ්‍යතා වෙනුවෙන් සෙසු මිනිසුන් ද දිනා ගැනීමට නව ක්‍රම සොයන මිනිසුන් ය. එවැනි මැදිහත් වීම් මත ගොඩ නැගෙන දේශයක් පිළිබඳ සිහිනයක් මට තිබේ.

දීපන කොලමේ පල වූ ලිපි ගණනාවකින් මේ සිහිනය මම ඔබ සමග බෙදා ගෙන ඇත්තෙමි. එයින් ලිපි ගණනාවක් එක් කර අපේ සිහින දේශය නමින් පොතක් ද පල කර ඇත්තෙමි. දිනමිණ වෙබ් අඩවියට අමතරව “වචන සෙල්ලම්” යන මගේ බ්ලොග් අඩවියේ ද “යුක්තිය” වෙබ් අඩවියේ ද මේ ලිපි පල වී ඇත. ඒ සියල්ල මේ සිහිනය බෙදා ගැනීම උදෙසා ය. මේ සිහිනය ඔබ විසින් ද සෙසු මිනිසුන් සමග බෙදා ගනු ඇතැයි මම උදක් ම විශ්වාස කරමි. ඇතැම් විට, මා දීපන කොළමට ලියන අවසාන ලිපිය ද මෙය විය හැකි ය. එසේ වන්නේ නම්, මා මෙන්ම මේ සිහිනය දකින බොහෝ දෙනෙකු මේ රටේ ජීවත්වන බව දැන, මට දැන් ඔබෙන් සමුගත හැකි ය.