ඔබ වෙසෙන්නේ මේ මහ පොළොව මත ඇති ස්වභාවික සුන්දරත්වයෙන් අනූන රටක ය. ලෝන්ලි ප්ලැනට් අඩවිය, 2019 වසර සඳහා, හොඳම සංචාරක ගමනාන්තය ලෙස හැඳින්වූයේ මේ සොඳුරු දිවයිනට ය. එක කලෙක ඉන්දියන් සාගරයේ මුතු ඇටය කිවේ ද මිහිතලය මත ඇති පරාදීසය යැයි කීවේ ද මේ ඔබ උපත ලැබ ජීවත් වන භූමියට ය. කාලයකට ඉහත දි නම් ඔබ බොහෝ දෙනෙකු පැතුවේ ද නැවත නැවතත්, උපදින ආත්මයක් පාසාත්, මෙහි ම උපදින්නට ය. ඒ උපදින්නට පැතූ බිම සැළකුනේ පුණ්‍ය භූමියක් ලෙස ය. බුදුන් වහන්සේගේ පාද ස්පර්ෂය ද ලද පින් බිමක් ලෙස ය. දෙවියන්ගේ ආශිර්වාද ලැබූ දේශයක් ලෙස ය.
මේ බිමේ මිනිසුන්ට වසර දෙදහස් හයසියයකට ආසන්න වෙමින් පවතින ආඩම්බර ඉතිහාසයක් ද ඇත. වෙන බොහෝ ජාතීන්ට නැතැයි පැවසෙන ඒ ඉතිහාසය ලිඛිත ය. ඒ ඉතිහාසයට අනුව අප අහසින් පමණක් නොව අභ්‍යවකාෂයේ ද සැරි සරා ඇත. ඒ සියල්ල සාහිත්‍ය යැයි බැහැර කරන අය සිටියේ වුව ද අදටත් අනුරාධපුරයේ පොලොන්නරුවේ සහ වෙනත් ස්ථාන වල නටබුන්වලින් කියවෙන්නේ අප ප්‍රෞඪ අතීතයක සැබෑ උරුම කරුවන් බව ය.
මේ පින් බිම ගැන ලියවුණු ගී වල ද නිමක් නැත. ඒවා හද පුරා ආඩම්බරයෙන් කරන ගායනා වල ද නිමක් නැත. ඒ සියල්ල ඇතුව ද අපට අද සිදු ව ඇත්තේ අපට වඩා නොදියුණු ජාතීන් අප පසු කර යද්දී එක තැන ලැගීමට ය.
අපට කලකට ඉහත කොරියාව තිබුනේ පැල්පත් සමූහයක් හඳුන්වන්නට ය. දැන් අපට කොරියාව තිබෙන්නේ කීයක් හරි හොයා ගන්නට නැව් නගින්නට ය.
මේ සියල්ල සම්බන්ධයෙන් අප කැමති ජාත්‍යන්තරයට ඇගිල්ල දික් කරන්න ය. මේ අපේ වැරැද්දක් නිසා නොව උන්ගේ කුමන්ත්‍රණයන් නිසා අපට සිදු ව ඇති අභාග්‍යයක් ලෙස දැකීමට ය. ඇත්ත ඊට වෙනස් ය. ඒ තිත්ත ඇත්ත රට දෙස බැලීමෙන්, අප දෙස බැලීමෙන්, අපට දැන ගත හැකි ය.
අපේ හැටි
අප තවමත් කසල කුණුකූඩයකට දැමීමට දන්නේ නැත. වැසිකිලියක්, ඊළගට එය භාවිතා කරන්නට එන තැනැත්තාට, ඉතිරි කරන්නට දන්නේ නැත.
අසල්වාසියා සමග සහයෝගයෙන් ඉන්නට පවා අප දන්නේ නැත. දිග්ගැස්සුණු යුද්ධයකින් ද වරින් වර ඇති වන ජාති වාදී කෝලාහල වලින් ද අප පෙන්වා සිටියේ අපේ ඒ චරිතාංගය ය. අපේ වර්තමාන උරුමය මිය ගිය මිනිසුන් පිළිබඳ ස්මරණයන්ගෙන් ද අතුරුදහන් කරවනු ලැබූ මිනිසුන් පිළිබඳ තවමත් නොසිඳුනු අපේක්ෂාවෙන් ද තුවාල ලැබූ හා අතපය අහිමි කරනු ලැබූවන්ගේ අංගවිකල කරනු ලැබූවන්ගේ වේදනාවලින් ද පිරී ඉතිරී තිබෙන්නේ ය.
අපට අනුව පාර තියෙන්නේ උද්ඝෝෂණයේ යෙදීමට ය. කුණු දැමීමට ය. කෙල ගැසීමට ය. තනිව බදුගෙන ඇතැයි හිතාගෙන වාහන එලවීමට ය. තැනක් නොතැනක් බලා මාරු වීමට ය. මාරු වෙන කෙනෙකුට ඉඩ නොදී අපට ම වේගයෙන් මාරු වී යෑමට ය. හැම තැන ම ඇත්තේ පුදුම හදිස්සියකි. ඒ මොනවා කරන්න ද කුමක් සඳහා ද යන්න කිසිවෙක් නොදනිති.
පෝලිම් තියෙන්නේ කඩන්න ය. රජයේ දේපල තියෙන්නේ තම තමන්ගේ පාවිච්චියට ගලවා ගෙන යෑමට ය. නැතිනම් ආතල් ගැනීම උදෙසා විනාශ කර දැමීමට ය. අපට අල්ලා ගැනීමට ය. වැට කොටු ගසා පෞද්ගලික භුක්තියට වෙන් කර ගැනීමට ය.
අපට රස්සාවල් දෙන්නේ පිටරටිනි. ණය දෙන්නේ පිටරටිනි. බොහෝ දෑ කන්න ලැබෙන්නේ ද පිටරටිනි. ආදායම් මාර්ගයක් එන්නේ නම් ඒ ද බොහෝ විට පිටරටිනි. ප්‍රශ්නය එය ම නොවේ. සිංගප්පූරුව පවා වතුර ගෙනෙන්නේ ද පිටරටිනි. ජපානය තමන්ගේ නිශ්පාදන වලට අවශ්‍ය බොහෝ දේ ගෙනෙන්නේ ද පිටරටිනි. එසේ වුව ද, ඒ හැම රටකටම පිටරටින් ගෙන එන දේට හිලව්වට දෙන්නට බොහෝ දේ තිබේ. අපේ ප්‍රශ්නය අප ලබා ගන්නා දේ තරමට දෙන්නට දෙයක් අපට නැති වීම ය. ප්‍රතිඵලය ඩොලරය හැම දා ඉහළ යෑම ය. 1970 දී රුපියල් පහලොවක් තරම් වූ එය මේ වනවිට රු එකසිය අසූවකටත් වඩා ඉහළ ගොස් තිබීම ය. පහළ යෑමට මිසක ඉහළ යෑමට නොදන්නා රුපියලක අප උරුම කරුවන් වීම ය.
ඇවිදින්නට හරි හමන් පාරක් නැතත් මහපාර දිගේ වාහන නම් යන්නේ ඇවිදින ගමනකි. ඒ කියන්නේ ඒවා අත්කරගන්නේ පැයට කිමී 8 ක වේගයක් පමණක් බව ය. වාහන ටික ගෙදර තබා කවුරු කවුරුත් බයිසිකල් පැද්දා නම් කාලයත් ඉතිරි කර ගෙන, සෞඛ්‍ය ප්‍රශ්න බොහෝමයක් විසඳී, විදේශ විනිමයත් ඉතිරි කරගන්නට ඉඩ ඇත්තේ ය. ඒ ඉඩ විතර ය. එහෙම වෙන එකක් නැත. අප අවුල් කර ගැනීමට දක්ෂ ජාතියක් විනා ඒවා නිරවුල් කරගන්නට දන්නේ නැති නිසා ය. වාහන තදබදයක් උද්ගත වී ඇත්තේ රටේ මාර්ග පද්ධතියටත්, ප්‍රවාහන ප්‍රතිපත්තිවලටත්, ප්‍රයිවෙට් බස් කළමනාකරණයටත්, පොදුවේ රටේ වැඩ වෙන හැටියටත්, පින්සිදු වන්නට ය. ඒ සියල්ල පෙන්වන්නේ අපේ නිර්මාණයේ හා සිතීමේ සීමාවන් ය. අහසින් යනවා ඇර මේ පාරවල යන්නට වෙන ක්‍රමයක් නැත. රාවණා කෙනෙකු අතීතයෙන් ගෙන්වා ගත යුත්තේ ඒ නිසා ය. රාවණාගේ පම්පෝරිය මිසක ඒ වැඩ නැති නිසා එහෙම එකක් ගැන ද බලාපොරොත්තු තැබිය නොහැකි ය.
රජෙක් ලැබුනොත්
අප කැමති රජ කෙනෙක් ලැබෙනවා නම් ය. එහෙම වුනොත් පෙරහැර කරන්නටත්, කිරිබත් උයන්නටත්, අප ලෑස්ති ය. ඒ රජාට ප්‍රශස්ති ගයන්නටත් ඔහුගේ නොපනත්කම් ඉවසන්නටත් අප ලෑස්ති ය. සුද්දා දුන් මේ මල ඉලව් ආයතන ව්‍යුහයෙන් අපට වැඩක් නැත. යුක්තිය අපේ පැත්තට පක්ෂපාත ලෙස විසඳන අපේ කෙනෙකු රජ වුනා නම් අපට ඒ ඇති ය. ඒ හේතුව නිසා ම, සෙසු උන්ට විරුද්ධව යුද්ධ කරන්නට ඕනෑ වුනොත්, අප ඉදිරිපත් වීම කෙසේ වෙතත්, අල්ලපු ගෙදර මිනිහා චූන් කොට එවන්නට අපට කැප විය හැකි ය.
විධායකය, ව්‍යවස්ථාදායකය හා අධිකරණය කියා තුනක් තියෙන්නට ඕනෑ නැත. අපේ ඉතිහාසයේ ඔය ඔක්කොම කළේ රජා ය. වර්ථමානයේ මේ තුනම රජාට කරන්නට බැරි නම්, රජා කැමති ගෝලයන් පත් කර ගෙන, රජුට ඕනැ හැටියට කර ගෙන යෑමට පරිසරයක් ඇති කළ යුතු ය. එහෙම නැත්නම් අපේ වුවමනා එපා කම් අපට ඕනෑ හැටියට ඉටු කර ගැනීම බොරු ය.
අපට නීතිය ඕනෑ ය. ඒ අනිත් මිනිසුන් ආණ්ඩු මට්ටු කරන්නට ය. අපට එරෙහිව නීතිය ක්‍රියාත්මක කරන එකට නම් අපේ කිසිම කැමැත්තක් නැත. නීතිය විය යුත්තේ අපේ මනාපය ය. ඒ නිසා අප නීතිය කැඩුව අවස්ථාවක වුව ද අපේ නියෝජිතයන් මැදිහත් වී අපව නීතියේ රැහැනින් මුදවාගත යුතු ය. නැත්නම් ඊළග මැතිවරණයේ දී උන් ජය ගන්නවා බොරු ය.
අපට නිදහස ඕනෑ ය. ඒ නිදහස අනිත් මිනිසුන්ට දෙනවාට නම් අපේ වැඩි මනාපයක් නැත. උන් අප මෙන් නොව එය වල්බූරු විදිහට භාවිතා කරන නිසා ය. අන් අයට නිදහස දෙන්න හදන අය, වෑයම් කරන්නේ රට උන්ට බාර දෙන්නට ය. ඒකට නම් ඉඩක් අපෙන් ලැබෙන්නේ නැත.
රස්සාව මට හෝ මගේ පුතාට ලැබෙනවා නම් මට හෝ මගේ පුතාට සුදුසුකම් නොතිබ්බාට කමක් නැත. එයින් රටට වැඩක් වනවා ද නැද්ද යන්න ද ඒ නිසා අදාළ නැත. අපේ වැඩේ කෙ‍ෙරනවා නම් රටට කුමක් වුවත් අපට කමක් නැත. අපේ පක්ෂයකට බලය ලැබෙනවා නම් ඒ සඳහා අප භාවිතා කරන අවර ගණයේ උපක්‍රම නිසා ජාතියට ඉන් අවමානයක් ඇති වුව ද කමක් නැත.
කොඩියට ඇති ආදරේ රටට නැති
රටට ලොකු ආදරයක් නැත්තේ වුව ද රටේ කොඩියට අප ආදරේ ය. ජාතියට එහෙමට ආදරයක් නැති මුත් ජාතික ගීයට අප ආදරේ ය. අප රට හා ජාතිය කියන්නේ කොඩිය හා ගීතයට ය. එහෙම බැලුවහම අපත් හොඳ ජාති හිතේෂීන් ය. දේශප්‍රේමීන් ය.
අප මෛත්‍රිය වඩන්නේ පංසලේ දී ය. අසල්වාසියාට ප්‍රේම කරන්නේ පල්ලියේ දී ය. ඉන් පිටත ඇත්තේ වෛරයත් ක්‍රෝධයත් ය. ජාති වාදී කෝලාහල වල දී ආගමික ගැටුම් වල දී ඒවා අමු අමුවේ එලිපහලියට එන්නේ ය. වැඩි ම විනාශය ගෙනෙන්නේ, දේපල විනාශ කරමින් ඒවායේ ඇවිල යන, සාමාන්‍ය ගිනි දැල් වලින් නොවේ. මිනිස් බැඳීම් දවාලමින් ඇවිලෙන වෛරයේත් ක්‍රෝධයේත් අසාමාන්‍ය ගිනි දැල් වලිනි.
ධර්මය තියෙන්නේ සාකච්ඡා කර සැක හැර දැන ගන්නට නොවේ ය. අසා අවසානයේ සාදු කාර දීමට ය. ඒ පිනෙන් දෙව් මිනිස් සැප කෙළවර නිවන් දැකීමට ය. ඇත්තෙන්ම අප බණ අසනවාට වඩා කැමති අස්සවන්නට ය.
ආදර්ශයක් දෙනවාට වඩා කැමති අවවාදයක් දීමට ය. ඇහුම්කන් දෙනවාට වඩා කැමති කියවන්නට ය. කරුණාවෙන් කියනවාට වඩා කැමති පොඩි පාට් එකක් දමා ඇට්ටි හැලෙන්නට දෙන්නට ය. විශේෂයෙන් ම අනෙකා තමන්ට වඩා කුඩා නම් ඊට වඩා වෙන විකල්පයක් අපට පේන්නේ ම නැත.
අප සිල් ගන්නවාට වඩා කැමති සිල් රෙද්දක් ඇඳ ඒ බව ලෝකයට පෙන්නන්නට ය. බුදු දහම පිළිපදිනවාට වඩා කැමති කොඩියක් එල්ලා බෞද්ධයෙකු බව අඟවන්නට ය. ඒ සඳහා අවශ්‍ය වුනොත් කූඩු හදන්නට ය. සරසන්නට ය. පුද පූජා කරන්නට ය. පෙරහැර කරන්නට ය. ඒ සියල්ල ඊයේට වඩා හොඳින් කරන්නට ය.
අප කැමති අනුන්ගේ වැරදි හොයන්නට ය. අපේ ඇහේ පොල් පරාල තියාගෙන අනුන්ගේ ඇහේ ඇති රොඩ්ඩ දැකිමට ය. අපේ අඩව්ව වැරදුනේ පොළොව ඇද නිසා ය. උන්ගේ අඩව්ව වැරදි උන්ගේ අදක්ෂකම නිසා ය. කිසිවක් නොසොයාම ඒ නිගමනයට එළඹීමට අපට ඇත්තේ පුදුම දක්ෂතාවයකි.
අහනවා වෙනුවට ඇස්සවීමට ඇති කැමැත්ත
අප විශ්වාස කරන්නේ, අප පිරිත් අහන්නට කැමති හා සූදානම් වෙලාවලට, අහළ පහළ නොදරුවන් ද, ලෙඩුන් ද, නින්ද අවශ්‍ය සෙසු අය ද, පසු දින විභාගයන්ට පෙනී සිටින අය ද, වෙනත් ආගමිකයන් ද, නිදි නැතිව පිරිත් අහන්නට සූදානම් විය යුතු බව ය. කැමති විය යුතු බව ය. ඒ මෙය බෞද්ධ රටක් නිසා ය. එහෙම බැරි කෙනෙකුට තියෙන්නේ වෙන රටකට තොලොංචි වෙලා යන එක ය.
අප යදින්නට දක්ෂ ය. පන්සල් පල්ලි කෝවිල් ඉස්සරහ සිට යාචකයන් යදිද්දී සෙසු අය ඇතුළේ යදිති. වෙනස එක් කණ්ඩායමක් මිනිසුන්ගෙන් යදිද්දී සෙස්සෝ දෙවියන්ගෙන් යැදීම ය. ගස් ගල් වලින් යැදීම ය. වඩා නුවණක්කාර කුමන පාර්ශවය දැයි තර්ක කරන්නට අපේක්ෂා නොකළ ද ඔබට එය හිතා ගන්නට බැරි වන එකක් නැත.
මොවුන් මෙසේ යදින්නේ මොනවා ද? එලියේ ඉන්න අය නම් යදින්නේ සල්ලි ය. නැතහොත් දෙවියන්ගේ මල්ලී ය. සමහරු නම් කියන්නේ මල්ලි වුනේ ඉස්සර බව ය. දැන් නම් සල්ලි අයියා ය. ප්‍රශ්නය ගැටළුවක් වන්නේ ඇතුළේ ඉන්නා අය දෙවියන්ගෙන් යදින දේවල් ගැන ය. ඒ සම්බන්ධයෙන් නම් වඩා ගැලපෙන උත්තරය තවත් ප්‍රශ්නයකි. ඒ ප්‍රශ්නය නම් ඔවුන් නොයදින්නේ මොනවා ද යන්න ය.
ළගම දේවාලයක් තියෙද්දී යාචකයන් දෙවියන්ගෙන් නොයැද මිනිසුන්ගෙන් ම යදින්නේ ඇයි ද යන්න ඔබට ඇතිවිය හැකි සාධාරණ ප්‍රශ්නයකි. එහෙත් එවන් ප්‍රශ්න බොහෝ දෙනෙකුට ඇති වන්නේ නැත. කුඩා කල සිටම ප්‍රශ්න කරන ළමුන්ට තරවටු කිරීම නිසා ම, ගහලා හදන නිසා ම, ලංකාවේ මිනිසුන් කියන ඕනෑම දෙයක් බාර ගන්නවා මිසක කිසිවක් ප්‍රශ්න කරන්නේ නැත.
සුවච කීකරු අල ගෝනි
අප කැමති අල ගෝනි වගේ දරුවන්ට ය. නොසෙල්වෙන දරුවන්ට ය. ඒ අනවශ්‍ය ප්‍රශ්න උන් නොඅසන නිසා පමණක් නොවේ. උන් ආම්බාන් කිරීම ද ලෙහෙසි නිසා ය. උන් වැටෙන්නේ නැත. තුවාල කර ගන්නේ නැත. වෙන කිසිවෙකුට හානියක් කරන්නේ ද නැත. කාටූන් එකක් දමා පැත්තකට වුනහම උන් ගැන ආයෙ බලන්නට දෙයක් නැත. ඒ විනයට යටත් කර අප උන්ගෙන් නිර්මාණශීලිත්වය අපේක්ෂා කරන්නෙමු. විචාරශීලී විය යුතු යැයි හිතන්නෙමු. අප ළග ඇති ඒවාවත් ඇති කර ගත හැකි පරිසරයක් හදා දෙන්නේ නැතිව, අප ළග නැති සෙසු චරිතාංග ද උන් වෙතින් අපේක්ෂා කරන්නෙමු. අපි ඇදේට යන ගමන් අපේ පැටවුන්ට කෙළින් යන ලෙස අණ කරන්නෙමු. උන් එසේ යන්නේ නැත. ඒත් අපි දිගටම අපේ අවවාද අනුශාසනා වලින් උන් හෙම්බත් කර දමන්නෙමු. ඊට පසු උන් නෑසු කන් ඇතිව සිටින විට මුන් වගේ අසංවේදී පිරිසක් තවත් නැතැයි චෝදනා ද කරන්නෙමු.
මේ වද හිංසාවලින් හා අප්‍රමාණ තහංචිවලින් බේරෙන්නට බැරි වූ විට උන් කරන්නේ රට පැනීම ය. එහෙම පැන්නත් තමන්ගේ ඔළු වල තිබෙන කුණු කන්දල් වලින් ගැලවීමට ඔවුන්ට බැරි ය. ඒවා ඉබි යතුරු දමා, ඉවත් කළ නොහැකි ලෙස, උන්ගේ ඔළුවල තැන්පත් කිරිමට අප විසින් වග බලා ගෙන ඇති නිසා ය. ඒවා අතර හූනන් කියන සාස්තර ද හඳේ හෙවනැල්ල වන රාහු විසින් සනිටුහන් කරන කැප හා අකැප වෙලාවන් ද ඇතුළු නොඑක දේ තිබෙන්නේ ය. ඒවා හිස් මුදුනින් පිළිගන්නට ධම්මික පෙරේරා නම් ව්‍යාපාරිකයාගේ පෞද්ගලික චර්යාවක් හොඳටම ඇති ය. ඒ ඔක්කොටම අනුව වැඩක් කරන්නට බැරි නිසා බොහෝ දෙනා කැමති වැඩ නොකර සිටීමට ය.
වාසනාවකට වගේ ලංකාවේ පරිසරය තුළ ද ඊට වැඩි ඉඩක් ද තිබේ. මේ බිමේ කෝටුවක් පසට යට කරත් අල බහින්නේ ය. අවුරුද්ද පුරා අව්ව තිබෙන්නේ ය. වතුර ප්‍රශ්නයක් වන තැනක, වැවක් ද තනා ඇති නිසා, ඉඩමක් ඇතොත් කන බොන දේ වගා කර ගත හැකි ය. නැතිනම් ආණ්ඩුවේ ඉඩමක් හෝ රක්ෂිතයක් අල්ලා ගෙන හෝ ඒ දේ කළ හැකි ය. වෙනත් ජාතිකයන්ට මෙන් ශීත ඍතුවක් නොමැති වීම නිසා එහෙමකට ඇඳුමක් නැතිවම කුරක්කන් රොටියක් නැත්නම් ගඩා ගෙඩියක් කා දවස ගත කළ හැකි ය. ගෙයක් අවශ්‍ය වන්නේ වැස්සෙන් පින්නෙන් ආරක්ෂා වීමට පමණ ය. ඒ කියන්නේ මුවා වන්නට ගසක් තිබුනත් ඇතැයි කියන එක ය. ඉතින් වැඩිමනත් දෙයක් නොකර දවස ගෙවා දැමිය හැකි ය. මුකුත් නොකර අත්පා අකුලා ගෙන සිටිමට ඊට වඩා පෙළඹවිමක් තිබිය හැකි ද?
දෙන්නම් බැටේ
එහෙම පුළුවන් කම තියෙද්දීත් සමහරු දඟලන්නෝ ය. ඉහළට නගින්නට නොයෙක් දේ කරන්නෝ ය. උන් අපට පේන්න ම බැරි ය. වැඩි ආශාව දුකට මුල යයි හාමුදුරුවන් ලවා කියවන්නේ වුව ද ඇතැමුන්ට ඒ බණ තේරෙන්නේ නැත. ඇස්වහ කටවහ වලින් අපි උන්ව නාවන්නෙමු. ආධාර ඉල්ලා උන්ට කරදර කරන්නෙමු. ඒ නිසා ම දෝ වැඩි දෙනෙක් කැමති තියාගෙනත් අඩුවෙන් පෙන්නන්නට ය. එහෙම කරලා හරි බොහෝ දෙනෙකු මතුපිටටවත් අප වගේ පෙනෙන්නට තියා ගැනීමට අපි සමත් වී සිටිමු. ඒ තමන් සම්බන්ධයෙන් ස්වයං වාරණයක් දා ගන්නට උන්ට සැලැස්වීම හරහා ය.
බොහෝ දෙනෙක් දන් දෙන්නට කැමති ය. බලු කපුටන්ගෙන් පටන් ගෙන් යාචකයන් හරහා ලයිස්තුව අවසන් වන්නේ හාමුදුරුවන්ගෙනි. බල්ලන්ට කපුටන්ට දන් දෙන්නේ වටා පිටාවත් කුණු වලක් කරමින් ය. හාමුදුරුවන්ට දන් දෙන්නේ, කෙළෙස් නිවන්නට මහණ වූ අයට කෙළෙස් වඩන්නට සිදු වන පරිද්දෙන්, රස නහර පිනා යන සියල්ල අඩුවක් නැතිව දීමෙන් ය. ඒ හරහා උන්නාන්සේලාට දියවැඩියාව ඇතුළු අතෝරක් රෝග හදන්නට අමතර වශයෙන් අත හිත දීමෙන් ය. අපේක්ෂාව පොදුවේ කාට කුමක් සිදු වුව ද තමන් ගොඩ යෑම ය. පින් සිද්ධ කර ගැනීම ය. මේ ආත්මයට නැතත් ලබන ආත්මයට එකතු කර ගැනීමට ය. ඒ නිසා ම අපේ මේ දානය නිසා, පරිසරය බල්ලාට ගිය ද, හාමුදුරුවන් නියමිත කාලයට කලින් නිවන් සුව ලැබුව ද, අපට ගැටළුවක් නැත.
සහෘද ශ්‍රී ලාංකිකය, අප කවුරු කවුරුත් මෙසේ සිටිය දී රටෙන් පමණක් ඔබ ආශ්චර්යයක් අපේක්ෂා කරන්නේ කෙසේ ද? පළමුව අප වෙනස් විය යුතු ය. ඔබ වෙනස් විය යුතු ය. එවිට ඉතිරිය ඉබේම වෙනස් වෙනු ඇත්තේ ය. ඊට කැප නොවෙනතාක් ආඩපාලි කීමට ඔබට, මට, අයිතියක් නැත.
වචන සෙල්ලම් 