හත් අට ගුණයක වැඩි-පාඩු ලබන අඩු-පාඩු වෙළඳාම

ඇතැම් තැනක ඇතුළු වීමට පෙර මුට්ටිය ඔබා බලන ආණ්ඩුව, තවත් තැනක හිටිහැටියේ ගැඹුරු වලකට පැන ඉන් පසු පමණක් ගොඩ එන්නට මං සොයන්නේ ඇයි ද යන්න එකවර පැහැදිලි වන්නේ නැත. එය විවරණය කොට සොයා ගත යුතු ය.

සමහර ගැසට් රිවර්ස් වූයේ ඒ දමන මුට්ටි වලට වැදුනු පොලු පහරවල් හේතුවෙනි. එහෙත් තවමත් රිවස් නොවන ඒවා දෙක තුනක් තිබේ. පළමුව, විදේශ විනිමය අර්බුදයට කිසිවක් නොකර ආනයනය සීමා කිරීමට පමණක් සීමා වී සිටීම ය. ඒ ආර්ථික විද්‍යාඥයන්ට පසු පස හරවමින් ඔවුන් කියන දෙයට නෑසුනු කණ් ඇතිව සිටිමින් ය. ආනයන සිමා කීපයක් ම ඉවත් කර ගත් නමුත් ආණ්ඩුව රිවස් නොකර තෙපර බාමින් සිටින වඩා වැදගත් ආනයන සීමාවක් තිබේ. ඒ රසායනික පොහොර ය. ඒ රිවස් නොවන දෙවැන්න ය. නැනෝ නයිට්‍රජන් වැනි වෙනත් නාමකරණයන් යටතේ ඒවා ගෙන්වනු ලැබූව ද ඒවා තවමත් ප්‍රමාණවත් පරිදි වෙළඳපොලේ නැත. ඒ නිසා ගොවියන් අසරණ වී ඇති අතර සාගතයක අඳුරු වලා අහසේ පසුගිය දිනවල දක්නට ලැබුනු අඳුරු වලා පරයමින් නැගී සිටී.

රිවස් කළ නොහැකි ව තිබෙන්නේ, කාබනික ගොවිතැන නැමැති වල ට කඩිමුඩියේ පැනගත් ආණ්ඩුව ඒ ගැන ලොරි ටෝක් දී ඇති නිසා ය. එයට හේතු වුනේ අපට නැති විදේශ විනිමය ප්‍රශ්නයට උත්තරයක් ලෙස රසායනික පොහොර වලට ආනයනය සීමා දමන්නට සිදු වූ විට එයින් ද දේශපාලන වාසියක් ගන්නට කල්පනා කිරීම ය. පොහොර නොගෙන්වන්නේ විනිමය නැති නිසා නොව රටේ ජනතාවට සුරක්ෂිත ආහාර ලබා දිය යුතු නිසා බව කියන්නට ගොස් දැන් ආණ්ඩුව හිර වී සිටින්නේ ය. එසේ නොකළා නම් මුට්ටියට වැදුනු පොලු පහරත් සමග අකුලා ගත් වෙනත් පියවරයන් මෙන් ම මේ රසායනික පොහොර තහංචිය පිළිබඳ පියවර ද ආපස්සට ගන්නට ඉඩ කඩ තිබුනේ ය. දැන් මුළු ඇඟපතේ ම ගාගෙන මිසක මේ නාරා වලෙන් ගොඩ ඒමක් නැත්තේ ය.

ආණ්ඩුවක් ජනතාවට අවංක විය යුත්තේ ය. මේ එසේ නොවීම නිසා ඇතිවුනු ප්‍රශ්නයකි.

රසායනික පොහොර අර්බුදයට උත්තර සොයන්නට ගොස් දැන් අප ඉන්නේ චීනයේ බලාහාත්කාරකම් ඉවසිය නොහැකි තැනක ය. අහිතකර බැක්ටීරියා රැගත් චීන කාබනික පොහොර නැව තවදුරටත් අපට තර්ජනය කරමින් මහ මුහුදේ රැඳී සිටින්නේ ය. මහජන බැංකුව දැනට ම බ්ලැක්ලිස්ට් වී ඇති අතර ලෝක ආහාර සංවිධානයට ද ගතු කීම ට චීන සමාගම සූදානමෙන් සිටින්නේ ය. අප ඒ නැව බාරගැනීම සඳහා කළ යුත්තේ කුමක් ද යන්නට ඔවුන්ගෙන් ලැබෙන උපදෙස් වල අඩුවක් ද නැත. නවතම තොරතුරු වලට අනුව ආණ්ඩුව ඒ සඳහා ඩොලර් මිලියන 6.7 ක් ගෙවීමට සූදානම් ය. එසේ ගෙවීමෙන් පසු ඒ ඊනියා පොහොර වලට කුමක් කරනු ඇති දැයි තවම දන්නා කෙනෙකු නැත. හත් පොලේ ගා ගෙන මිසක ගොඩ ඒමක් නැති මේ අර්බුදයට අප මුහුණ දුන්නේ ආණ්ඩුවේ දුර්වලකම දුර්වලකමක් නොව ශක්තියක් ලෙස පෙන්නන්නට යෑමේ අතුරු ඵලයක් ලෙස ය.

ආණ්ඩුව දැන් සූදානම් වන්නේ රසායනික වස වෙනුවට කාබනික වස කවන්නට ය. එසේ නොකළොත් චීනයෙන් බේරුමක් නැත්තේ ය.

බුදධිමතුන් අඩිය ගහන්නට බිය වන තැන්වල මෝඩයෝ පිනුම් ගසන බව කියවේ. මේ කාබනික පොහොර නාඩගම ඊට අගනා උදාහරණයකි.

ස්වාධීන කෘෂි විශේෂඥයින් පමණක් නොව රජයේ කෘෂිකර්ම දෙපාර්තමේන්තුවේ නිලධාරීන් ද මේ නටන තොවිලයට ආවඩන්නේ නැත. ඒ වෙනුවට මේ දිනෙන් දින පැටලෙන නූල් බෝලය පිළිබඳ ඔවුන්ගේ මතය නොබියව ප්‍රකාශ කිරීමට ඔවුන් ඉදිරිපත් වන අයුරු ද පෙනෙන්නට තිබේ.

රජය ප්‍රතිචාර දක්වන්නේ ඔවුන් නිලතල වලින් අයින් කරමින් හා එසේ කරන බවට තර්ජනය කරමිනි. මේ මෑතක දී ස්වදේශ කටයුතු අමාත්‍යංශය චක්‍රලේඛනයකින් කියා තිබුනේ රජයේ ප්‍රතිපත්ති විවේචනය කිරීමට රාජ්‍ය සේවකයන්ට අයිතියක් නැති බව ය. රටට වන තර්ජනය හමුවේ සහ ඉන් තමන්ට හා තමන්ගේ ම හිතේෂීන්ට අනාගතයේ මුහුණ දීමට සිදු විය හැකි තර්ජනයන් හමුවේ මේ නිලධාරීන් ඉදිරියට ද ආණ්ඩුවේ මේ ඊනියා තර්ජනයන්ට ද නොබිය ව මුහුණ දෙනු ඇතැයි අපි සිතමු. ඊට අමතරව දැන් තහංචි දමා ආණ්ඩුවට වහන්නට වෙන්නේ අශ්වයින් පැන ගිය ඉස්තාලයකි. ඒ ආණ්ඩුවේ ප්‍රෝඩාවන් මේ වන විටත් මිනිසුන් ට හෙලි වී ඇති නිසා ය.

ඉහත හේතු නිසා අපට ආණ්ඩුවට කියන්නට තියෙන්නේ දැන්වත් තමන්ගේ වැරැද්ද පිලි ගෙන රසායනික පොහොර ආනයනයට පනවා තිබු තහංචිය ඉවත් කරන ලෙස ය.

එසේ නොකළොත් ඊයේ පෙරේදා පකිස්තානයෙන් තකහනියේ ගෙන්වූවාක් මෙන් රසායනික පොහොර යොදා වෙන රටවල නිපදවූ ආහාර ගෙන්වා මේ රට මිනිස්සුන්ට කන්න දෙන්නට ආණ්ඩුවට හෙට දිනයේ සිදු වන්නේ ය. අන්තිමට අපට මුට්ටියත් එළුවාගේ ඔලුවත් දෙක ම අහිමි වනු ඇත්තේ එසේ ය. මහදැන මුත්තනි, එළුවාගේ බෙල්ල කපන්නට කරන යෝජනාව ඉක්මණින් අකුළා ගන්නා තරමට ඔබට ද රටට ද යහපත් ය. 

අර්බුදයෙන් අර්බුදයට…..

කෝවිඩ් හමුවේ සෙසු රටවල් අත් නොවිඳි අර්බුදයකට අප රට පත් වුනේ ඇයි ද යන ප්‍රශ්නය බොහෝ දෙනා නගති. ඒ ප්‍රශ්න නගන බොහෝ දෙනෙකු ඒවාට උත්තර ද තම තමන් අසා ඇති පරිදි යෝජනා කරති. එයින් වඩාත් ප්‍රචලිත අදහසක් නම් අප ආහාර වලින් ස්වයං පෝෂිත නොවීම හේතුවෙන් අපට මේ අර්බුදය හටගත් බව ය. ඒ නිසා කළ යුත්තේ ආහාර ආනයනය නවත්වා රට තුළ ඒවා නිශ්පාදනයට දිරි දීම ය. ආණ්ඩුව ද ඒ අදහසේ ම සිටි බව කහ ඇතුළු බොහෝ ආහාර ද්‍රව්‍යය ආනයනය නතර කිරීම හරහා රටට කියා සිටියේ ය.

මිල ඉහළ ගිය ද තාවකාලික ව මේ බර දරා සිටීමට ද බොහෝ දේශ හිතේෂීන් හිත හදා ගත් බව ට තොරතුරු ද ලැබිණි. මේ ගැන පරිසර වේදියෙකු ද මේ ලේඛකයා හා කරන ලද සංවාදයක දී අගය කරමින් කතා කරනු අත්දැක ගත හැකි විය.

මේ අගය කිරීම කරන බොහෝ දෙනෙකුට නොපෙනෙන කාරණාවක් තිබේ. ඒ දැනුදු අප සතු කැලෑ ප්‍රමාණය සීග්‍ර ලෙස පහළ බැස ඇති බව ය. තව දුරටත් වගා කටයුතු සඳහා ඉඩම් වෙන් කිරීමට පරිසරයට හානියක් නොකොට බැරි බව ය. පරිසරවේදියෙකුටවත් එවැන්නක් නොපෙනී යෑම මේ ලේඛකයා පුදුමයට පත් කළේ ය. එහෙත් එය පුදුම විය යුතු දෙයක් නොවෙන බව මිනිසුන්ගේ චින්තන ශක්තියේ සීමා දෙස බලන විට පෙනේ.

තමන්ගේ නිගමනය නිසා සමස්තය මත ඇති කරන දිගුකාලීන බලපෑම කවර ආකාර දැයි සොයා බලන්නට ඔවුන්ට හැකියාවක් නැත.

ආහාර පමණක් නොව ආහාර නිශ්පාදනයට අවශ්‍ය රසායනික පොහොර සම්බන්ධයෙන් ද අපට හමු වූ පරිසරවේදියා ද රටේ බොහෝ දෙනා සමග එක්ව පල කළේ ද සමාන අදහසකි. ඒ ශරීරයට විස රසායනික පොහොර පිටරටින් ගෙන්වනු වෙනුවට අප රටේ ම කාබනික පොහොර නිශ්පාදනයට පියවර ගැනීම සුදුසු බව ය. ඔහු එකඟ නොවුනේ කඩිමුඩියේ කාබනික කිරීමට යෑමට පමණ ය.

ඔවුන්ට නැවතත් මග හැරුණ කාරණය නම් සමස්ත ගොවිතැනට ම අවශ්‍ය කාබනික පොහොර නිපදවීමට නම් ඇල්බීසියා ගිනිසීරියා වැනි ශාක වගා කිරීමට අපට සිදු වන බව ය. ඒ සඳහා ද ඉඩම් අවශ්‍ය කරන බව ය. ඒ ව්‍යායාමය නිසා කැලෑ ප්‍රමාණය තවදුරටත් අඩුවනු ඇති බව ය.

ඔවුන්ට මග හැරුණ වඩාත් බරපතල කාරණය නම් කාබනික පොහොර යොදා ගොවිතැන් කිරීම නිසා වෙනදා ලැබෙන අස්වැන්න නොලැබී යන බව ය. ඒ හේතුවෙන් ඔවුන්ගේ ඉලක්කය වන ආහාර අතින් ස්වයං පෝෂණය වීම සඳහා තවත් කැලෑ වගා බිම් බවට පත් කිරීමට සිදු වන බව ය.

මේ උපාය මාර්ග කිසිවක් වෙනත් කිසිදු රටක් අනුගමනය කරන ඒවා නොවේ. මෙයින් පළමුවැන්න, සියලුම ආහාර වර්ග අතින් ස්වයං පෝෂණය කිරීම, අප රටේ ද කලකට ඉහත දී අත්හදා බලා අසාර්ථක වූ එකකි. ලොව කිසිදු රටක් තමන්ට අවශ්‍ය සියල්ල තම රටේ ම නිශ්පාදනය කරන්නට මේ යුගයේ දී නම් සිතන්නේ නැත.

භූතානය හැරුණු විට ලොව කිසිදු රටක් කාබනික ගොවිතැනට මුළුමණින් ම පිවිසීමට ද පිඹුරු පත් සකසා නැත. භූතානය පවා ඒ සඳහා ප්‍රවේශ වන්නේ දිගු කාලීන සැලැස්මක් යටතේ ය. ඒ අප තරම් ම නොවුනත් තරමක කඩිමුඩියේ කාබනික ගොවිතැනට පිවිසෙන්නට ගොස් පස්ස බිම ඇණ ගැනීමෙන් පසු ය.

අප මේ කටයුතු කර ගෙන යන ආකාරයට දැනට අප මුහුණ දෙන විදේශ විනිමය අර්බුදයට අමතරව ඊට වඩා බරපතල ආහාර හා පරිසර අර්බුදයකට මුහුණ දීමට සිදු වනු ඇත්තේ ය. ඒ නිසා ම ඉදිරියේ දී ආහාර ගෙන්වීමට සිදුවීම හරහා විදේශ විනිමය අර්බුදය ද නව වටයකින් වඩාත් දරුණු විදිහට මතු වීමට නියමිත ය. පරිසරය තවදුරටත් විනාශ වී වන ගහණය අවම වන්නට ද නියමිත ය. ඒ කවුරුන් හෝ මැදිහත් වී මේ නටන නාඩගම නැවැත්වූවේ නැතිනම් ය.

අප සතු මොළය කුඩා වීම නිසා ම නොව ඒ මොළය විශාල වපසරියක් ආවරණය වන පරිදි භාවිතා කිරිමට පුරුද්දක් නැති කම නිසා මේ තත්වය හට ගෙන ඇතැයි මට සිතේ.

කැලෑව මැදින් වැටී තිබුණු එක්තරා පාරක කුළු මීමෙකුගෙන් මිනිසුන්ට කරදර සිදු වෙමින් තිබුනේ ය. කුළුමීමා නිසා බොහෝ දෙනෙක් මේ පාරේ ගමන් කළේ බියෙනි. කුළු මීමා දිස් වුවහොත් ගසකට නැගීමේ සූදානමින් මිසක ඒ පාරේ කිසිවෙකු ගමන් නොකළේ ය. දිනක් මේ පාරේ බියෙන් යන මිනිසෙකුට ගමේ වෙසෙන මිනිසෙකු මුණ ගැසිණි. “දැන් බය වෙන්න දෙයක් නෑ. ඊයේ රෑ කුළුමීමාව සිංහයෙක් මරා දාලා තිබුන”. ඒ සතුටු දායක ආංචියෙන් අමන්දානන්දයට පත් වූ අපේ මගියා නිදහසේ ගමන් ඇරඹීය.

කුළුමීමාට බය වූ, මට මුණ ගැසුනු පරිසරවේදියාට ද බහුතරයක් මිනිසුන්ට ද, කුළුමීමා වෙනුවට සිංහයා හමුවිය හැකි බව මතක් වූයේ නැත. ඒ කුළුමීමාගෙන් මිසක සිංහයාගෙන් එන අනතුරක් ඔවුනට හුරුව නොතිබීම ය. අපේ රටේ අවාසනාව ඒ නොදැනුවත් කම ය. පේන මානයෙන් එක පියවරක් හෝ ඔබ්බෙන් හිතන්නට බැරි කම ය.

අපට උගැන්මට ඒ නිසා තවත් පාඩම් අවශ්‍ය ය. ආණ්ඩුව කියා දෙමින් සිටින්නේ ඒ පාඩම් ය.

බලු නොවටින සාක්ෂරතාවය හා උගත්කම

සාක්ෂරතාවය අතින් ලංකාව ලොව ඉහළ ම රටවල් අතර තිබේ. එහෙත් උගත්කම අතින් ද අප ඉහළ බවක් එයින් හැඟවෙන්නේ ද? උගත් කම ලබා ගැනීමට සාක්ෂරතාවය අවශ්‍ය ය. එහෙත් අකුරු කියවීමට ලිවීමට දැනගත් පලියට අප ඒවා යොදා ගෙන උගන්නේ ද යන්න ගම්‍ය නොවේ.

සාක්ෂරතාවය අතින් පමණක් නොව අධ්‍යාපන සංඛ්‍යා ලේඛන සමහරක් අතින් ද ලංකාව ඉහළ ය. එයින් පවා අප උගත් ජනතාවක් ඉන්නා රටක් බව හැඟවෙන්නේ ද? අප යම් යම් දේ උගත්තේ වුව ද ඒවා ඇත්තට ම යල් පැන ගිය පල් හෑලි ද ලෝකයට අවශ්‍ය දැනුම ද යන්න ද අතුරු ප්‍රශ්න හැටියට ඉතිරි වන නිසා එයට ද උත්තරය පැහැදිලි නැත.

උගත් කම මැණිය යුත්තේ ලබා ගන්නා සහතික පිරික්සීමෙන් නොවේ. ජනතාවගේ හැසිරීම නිරීක්ෂණයෙනි. එසේ බැලූ විට පෙනී යන්නේ එහෙමට උගතුන් මෙහි නැති බව ය.

රාමු කර ප්‍රදර්ශනයට තබන උපාධි සහතික වලට අමතරව ඒවා පිරිනමන බට සමග ලෝගුවක් හා සංකේතාත්මක තොප්පියක් ඇඳ පෙනී සිටින ඡයාරූප ද අප ආඩම්බරයෙන් ලඟ තබා ගත්තත් අපේ කෙරුවාව අප ඊට සුදුසු යැයි කියා සිටින්නේ නැත.

පාර්ලිමේන්තුවේ අපේ නියෝජනය දෙස බැලීම අප රටේ ජනතාව කොතරම් උගත් දැයි දැන ගත හැකි එක මිම්මකි. දේශපාලනඥයින් ඉදිරියේ වැඳ වැටෙන උගත්තු දෙස බැලීමෙන් ද අපේ උගත්කම ගැන අදහසක් අපට ලබා ගත හැකි ය.

විශ්‍රාම ගිය බාස් උන්නැහේ කෙනෙකු නිපදවූ පැණියකින් නව රෝගයක් වූ කෝවිඩ් සනීප කර ගත හැකි යැයි සිතා ඒ පැණි ගැනීමට පෝලිමේ ගිය ජනතාව දෙස බැලීමෙන් අපේ උගත්කම ගැන තව මිම්මක් ලැබෙන්නේ ය. මොකක් හෝ ශක්තියක් ඇතැයි තමාම කියා ගන්නා මිනිසුන් පසු පස ලුහුබඳින මිනිසුන් දසත දකින විට ද ඒ මිනිසුන් තුළ උගත්තු ද අප්‍රමාණව දකින විට ද නිගමනකයට බැසීමට මණින්න වුවමනා ම නැතැයි සිතෙන්නේ ය.  

ලෝකයේ වෙනත් රටවලට අවශ්‍ය නැව්, අහස් යානා ටයර්, මෘදුකාංග සහා පෝසිලේන් පිඟන් අප විසින් නිපදවද්දී එවැනි කර්මාන්ත වලට දිරිදීම පසෙක තබා අල්පෙනෙත්තක් බයිසිකල් ටයර් එකක් හෝ බෙලෙක් පිඟානක් වත් අප විසින් නිපදවන්නේ නැතැයි කියමින් අඩා වැලපෙන මිනිසුන් උගතුන් ලෙස සළකන්නට හැකි දැයි අප විසින් විමසිය යුතු ව තිබෙන්නේ ය.

නිහීන නවක වදය උඩ දමමින් පවත්වාගෙන යන්නාවූ ද එය නැවැත්වීමට ප්‍රමාණවත් මැදිහත් වීමක් නොකරන්නා වූ ද ශිෂ්‍ය ප්‍රජාවක් උපාධි ලබා ගත්තත් ඒ උපාධියට ඇත්තේ කුමන වටිනාකමක් විය හැකි ද?

ගුරුවරුන් දණ ගැස්සවීමට ඉදිරිපත් වන මහජන නියෝජිතයින්ගෙන් සමන්විත එවැනි නියෝජිතයන් දිගින් දිගට මන්ත්‍රණ සභාවට පත් කර එවන මිනිසුන්ගෙන් රට සමන්විත වන විට එහි උගත් කම ගැන කවර කතා ද?

වසර තිහක යුද්ධයක් නිම කළ ඒ සඳහා තමන්ට ජීවිතයෙන් වන්දි ගෙවන්නට තරම් වූ රාජකාරියක් කළ ලෝකයේ හොඳ ම යුද්ධ හමුදාපති තුට්ටු දෙකේ වැරැද්දකට වසර ගණනාවක් හිර කිරීම රටකට තරම් වේ යැයි සිතන උගතුන් අපට බහුල ය (වැරැද්දකට වැරදි කරුවෙක් කිරීම හා දෙන ලද දඩුවමේ සාධාරනත්වය දෙකක් ලෙස සැලකීමට තරම් වත් උන් උගත් වූයේ නැත). එය එසේ තිබිය දී මිනීමරුවෙකු ලෙස නඩු තීන්දු දෙකකින් ම ප්‍රකාශයට පත් කරනු ලැබ මරණ දණ්ඩනයට නියම වූවෙකු නිදහස් කිරීමෙන් නොනැවතී ඔහුට සංස්ථා සභාපති කමකින් පූජා කිරීමට මැදිහත් වූ ආණ්ඩුවක් ඉවසීමට සමත් ජනතාවක් ද එවන් සභාපති කෙනෙකු ඉවසීමට තරම් සමත් සංස්ථා සේවකයන් රැසක් ද අපට උරුම ය.

උසාවියට අපහාස කිරීම සම්බන්ධයෙන් චෝදනා ලැබ සිටි ජාතීන් හා ආගම් අතර වෛරය පතුරවන බවට ප්‍රසිද්ධියක් උසුලන බීමත් ව රිය පැදවීම ඇතුළු වැරදි ගණනාවකට වැරදිකරුවෙකු වූ චීවර ධාරියෙකු එක රටක් එක නීතියක් උදෙසා ජනාධිපති කාර්ය සාධන බලකායක මුල් පුටුවට පත් වන විට ඒ ගැන විලිලැජ්ජාවක් නැති මැති ඇමතිවරු ඉන්නා රටක් ද අපට උරුම ය.

මැතිවරණයේ දී තමන්ට ජයග්‍රහණය කිරීමට අනුග්‍රහය ලබා දීමේ පදනම මත විශ්ව විද්‍යාල කුලපති වරු පත් කරන ආණ්ඩුවක් ද ඒ පත් වීම් ඉවසන සරසවි ප්‍රජාවක් ද සහිත රටක ඉන්නා උගතුන් කුමන ආකාරයේ උගතුන් දැයි සිතා ගැනීම කියවන ඔබට බාර ය.

වෙන රටවල උගතුන්ට අත ගැසීමට වුවමනා වුව ද ඒවායේ ප්‍රායෝගිකත්වය පිළිබඳ ගැටළු නිසා ම ඉහළ මට්ටමින් කළ නොහැකි යැයි ද සීරුවෙන් කළ යුතු යැයි ද සළකන කාබනික ගොවිතැන සහ පුනර්ජනනීය බල ශක්තිය නැමැති සංකල්ප දෑස් බැඳගෙන බදා ගන්නට තරම් නොඉවසිල්ලක් ප්‍රදර්ශනය කරන විට අපේ උගත් කමේ පරිමාණය ගැන සිතා ගත හැකි ය.

රජය විසින් භාණ්ඩයකට මිලක් නියම කර පමණින් ඒ මිලට භාණ්ඩ ලබා ගත හැකි යැයි විශ්වාස කරන මිනිසුන් ද ආණ්ඩු ද සිටිනා විට ද අපේ උගත් කම ගැන අදහසක් ගත හැකි ය.

මේ ඉතා මෑතක දී සිද්ධ වූ සංසිද්ධි කීපයක් පමණ ය. නිදහසින් පසු අපේ ඉතිහාසය පුරා මෙවැනි කතන්දර ඇසූවාට අමතරව දැන් දැන් ඒවා කිසිදු හිරිකිතයකින් තොරව පැටව් ගසමින් එලි බැසීම අපේ උගත් කමේ තරම පමණක් නොව එය දවසින් දවස පිරිහීමේ තරම ද වටහා ගැනීමට ප්‍රමාණවත් ය.

දැන උගත් කම හැම විට ම සාධනීය වන්නේ නැත. වැරදි දේ දැන උගන තිබීම කිසිත් ඉගෙන නොතිබීමට ද වඩා භයානක ය. ඒ නිසා ම ඇතැම් උපාධි වලට ඇත්තේ ඍණ අගයක් ද විය හැකි ය. ඇතැම් උපාධිකාරයන් රස්සාවට බඳවා ගැනීමට සමහරු අකමැත්තේ ඒ නිසා ය.

අපේ රට ගොඩ ගැනීම අප්‍රිකාව ගොඩ ගැනීමට වඩා ඒ නිසා පමා වන්නට ද පුළුවන. අලුත් දේ ඉගෙනීමට පරණ දේ හල යුතු නිසා ය. දැඩිව ගෙන ඇති දේ පහසුවෙන් හලන්නට බැරි ය. ඒ නිසා තිබෙනවා යැයි කියන උගත්කමට තුට්ටු දෙකක වත් වටිනාකමක් නොතිබෙන්නට ඉඩ තිබෙන අතරතුර එය අමතර බරක් වී ඍණ අගයක් ගැනීමට ද ඉඩ තිබෙන්නේ ය. ඒ නිසා ම මේ ඊනියා උගත්කම ගැන ඉක්මන් සංවාදයක් සමාජය තුළ ඇති කළ යුතු ය. ඒ සඳහා සෑබෑ උගතුන් පෙල ගැසිය යුතු ය.

ඉල් මහ විරුවන් සැමරීම

ඉල් මහ විරු සමරුව බොහෝ ඉහලින් මේ මාසය තුළ පැවැත්වීමට නියමිත ය. ඉල් මහේ රෝහණ විජේවීර ඇතුළු ජවිපෙ නායකයන්ගේ මරණයත් සමග අවසානයට පත් වන්නේ ඒ වන විට වසර දෙකක් තිස්සේ දියත් කෙරෙමින් තිබුණු, පැහැදිලිව ම ත්‍රස්තවාදය මත පදනම් වූ, දේශපාලන ව්‍යාපාරය ය. ඒ ව්‍යාපාරය විසින් දියත් කරන ලද කැරැල්ල ය.

එය හිස ඔසවන්නේ ජවිපෙ එජාප රජයේ අසාධාරණ මර්දනයට ලක් ව කිසිදු සාධාරණ හේතුවක් නැතිව තහනම් කරනු ලැබ වසර පහක් පමණ ගත වීමෙන් පසු ය.

වෙනත් නමකින් පෙනී සිටිය ද ඒ පසුපස සිටියේ ජවිපෙ බව නායකයන්ගේ මරණයෙන් පසු කැරැල්ල අතුරුදහන් වීමෙන් පෙනී ගියේ ය. ඉල් මහ විරුවන් සමරන නිසා ද ජවිපෙ එහි වගකීම කෙලින් ම නැතත් වක්‍රව බාර ගන්නා නිසා ද එය ජවිපෙ ය පසු කළ තවත් එක් වකවානුවක් සනිටුහන් කළ බව ලෝකයාට රහසක් නොවී ය.

88-89 නැගිටීම, 1971 කැරැල්ල සමග සන්සන්දනය කිරීමේ දී අතිශයින් වෙනස් මෙන් ම මෘග ස්වරූපයක් ගත් බව කිව යුතු ය. ඒ දෙක සන්සන්දනය කිරීමේ දී  පෙනී යන්නේ ඒ දෙක සංවිධාන දෙකක් විසින් කළේ යැයි හිතෙන තරමට වෙනස් බව ය.

1971 ආයුධ ගත් තරුණයන්ගේ ඉලක්කය රාජ්‍ය යන්ත්‍රය නියෝජනය කළ පොලිස් ස්ථානවලටත් ආණ්ඩුව නියෝජන කළ දේශපාලනඥයන්ටත් එල්ල වෙද්දී 88-89 කැරැල්ල, කැරැල්ල නොඉවසූ, එයට සහය නොදැක්වූ, එහි නියෝග වලට අවනත නොවූ, සාමාන්‍ය මිනිසුන් ව ද ඉලක්ක කර ගත්තේ ය.

රජයට විරුද්ධව පෙලපාලි යෑමට ඒ ව්‍යාපාරය ජනතාව මෙහෙය වූයේ පිටුපස හෝ සැඟ වී තුවක්කුව එල්ල කර ගෙන බලහාත්කාරය යොදා ගනිමිනි. ඒ දවස ජීවත් වූ ජනයා කල් ගෙව්වේ මරණය අත්වන්නේ රජයේ හමුදා වලින් ද ඊනියා දේශප්‍රේමී හමුදාවෙන් ද යන්න නොදැන ය. ගිරයට අසු වූ පුවක් ගෙඩි සේ ය.

තමන්ට දේශපාලන වශයෙන් තර්ජනයක් එල්ල වෙතැයි සැක කළ වාමාංශික ව්‍යාපාරයේ අය පවා ඔවුන්ගේ දෘඪ මර්දනයට හසු විය. ජවිපෙ සමග සිට පසුව වෙන් වූ තමන්ගේ ම පැරණි සගයන් කැරැල්ල මෙහෙයවූවන් විසින් මරා දැමුණේ ය.

මරා දැමූවන් දේශද්‍රෝහී ලේබලය යටතේ ගෞරවාන්විත අවමංගල්ලයකට වත් හිමි නැති අය බවට පත් කෙරිණි.

කැරැල්ලේ ස්වභාවය එහි දේශපාලන අරමුණු ඉක්මවා ගොස් තිබුනේ ය. පළමුවෙන් ඒ ගැන කතා කළේ ඒ නිසා ය. දේශපාලන අරමුණ වුව ද සුජාත එකක් වූයේ නැත. උතුරේ ප්‍රශ්නයට දේශපාලන විසඳුමක් දීමේ ආණ්ඩුවේ ප්‍රයත්නය පරාජය කිරීම අරමුණ වු බව ක්‍රියාත්මක වූ ආකාරය හා ඉදිරිපත් වූ ඇතැම් සටන් පාඨ වලින් පෙන්නුම් කළේ ය.

එවකට පැවති දේශපාලන පසුබිම සැකෙවින් විස්තර කරන්නේ නම් ඒ උතුරේ කැරැල්ල ආරම්භ වී වසර අටකට වැඩි කාලයක් ගෙවී තිබුණු වකවානුවක ය. ඉන්දියාව උතුරේ කැරලිකාර හමුදාවන්ට තමන්ගේ භූමිය තුළ කඳවුරු පවත්වමින් පුහුණු කරමින් සිටියේ ය. ඒ දෙමල ජනතාවගේ අයිතීන් මායිම් නොකරමින් දකුණේ ආණ්ඩුව කටයුතු කළ නිසා පමණක් නොව එම ආණ්ඩුව ඉන්දියාවට එරෙහිව බටහිර කඳවුරේ පැත්ත ගෙන සිටීමට එකට එක කිරීමක් ද ලෙස ය. මේ වන විට උතුරේ කැරැල්ල අනවශ්‍ය ලෙස ඔඩු දුවා තිබෙන බවත් ශ්‍රී ලංකා ආණ්ඩුවේ හමුදා ක්‍රියාකාරිත්වයන් නිසා උතුරේ ජනතාව අපහසුතාවයට පත් ව තිබෙන බවත් තමන් මැදිහත් වී යම් විසඳුමක් දිය යුතු බවත් ඉන්දියාව කල්පනා කරමින් සිටි කාලයයි. අහසින් පරිප්පු දමමින් ඊට මැදිහත් වූ ඉන්දියාව තමන් බේරුම් කරුවෙක් ලෙස ක්‍රියාකරන්නට සූදානම් යැයි අනෙත් අතින් දන්වා සිටි සමය යි. පළාත් සභා නැමැති ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය දේශපාලන විසඳුමක් ලෙස ක්‍රියාත්මක කරන්නේ නම් තමන් කිරි පොවා හැදූ වැඩු කැරලිකරුවන් මේච්චල් කර දීමේ වගකීම බාර ගැනීමට ඉන්දියාව සිය සූදානම පල කළ වකවානුවයි. ඒ සඳහා ගිවිසුමක් ඇති කර ගැනීමෙන් පසු ඉන්දීය හමුදා ශ්‍රී ලංකාවට පැමිණෙමින් තිබුණු කාලයයි.

ඒ හේතුවෙන් දකුණේ කැරැල්ලේ ප්‍රකාශිත දේශපාලන අරමුණ වූයේ ඉන්දීය වඳුරු හමුදා පළවා හැරීම ය. ඒ සඳහා ඒවාට ආරාධනා කළ දකුණේ ආණ්ඩුව ද පළවා හැරීම ය. වාමාංශය ඉලක්කය කෙරුණු දේශපාලන හේතුව ලෙස දැක් වුනේ උතුරට දේශපාලන විසඳුමක් දීම මගින් රට පාවා දීමට ආන්ඩුවට සහය දැක්වීම ය.

මේ හේතුව නිසා කැරැල්ලේ ස්වභාවය පමණක් නොව කැරැල්ලේ දේශපාලන සුජාත භාවය ද ප්‍රශ්නයක් වූයේ ය. උතුරේ ජනතාවට මොනම හෝ ස්වයං පාලනයක් දීම ඔවුන් දුටුවේ රට පාවා දීමක් ලෙස ය. එහි ජාතිවාදය මොනවට පිළිබිඹු වූයේ ය.

ඒ නිසා ම කිව හැක්කේ ඔවුන් පෙනී සිටියේ උතුරේ කැරැල්ල මිලිටරි බලය යොදා ආම්බාම් කිරීමට බව ය. ඔවුන් ආණ්ඩුවටත් වඩා කැරැල්ල තිරශ්චීනව මැඩලීම වෙනුවෙන් පෙනී සිටීම එක් අතකින් උත්ප්‍රාසජනක විය. අනෙක් අතින් ඛේදජනක විය.

මෙසේ ස්වභාවයෙන් තිරශ්චීන වූ ද අරමුණ අතින් ප්‍රතිගාමී වූ ද 88-89 කැරැල්ල තමන්ට එරෙහිව ක්‍රියාත්මක වූ නීති විරෝධී කිරීමේ හා මර්දනය කිරීමේ ප්‍රතිඵලය නිසා ම උපන් බව දැක්වීමෙන් එකී ද්විත්ව වැරදි කාරිත්වයෙන් මිදීමට ඔවුන්ට නොහැකි ය.

ඔවුන් හැසිරුණේ දේශපාලනය ව්‍යාපාරයකට වඩා ත්‍රස්ත මංකොල්ල කරුවන් පිරිසක් ලෙසිනි. ඔවුන්ගේ අවසාන ආයුධය වූයේ යුද්ධ හමුදාවෙන් අස් නොවන පවුල් වල අයට දඩුවම් පමුණුවන බව කියමින් යුද්ධ හමුදාව අකර්ණම්‍ය කොට බලය අල්ලා ගැනීමට ය. එහෙත් එය ම ඔවුනට භූමරංගයක් වූයේ ය.

නිලධාරීන්ගේ සිට සාමාන්‍ය සෙබලා දක්වා හමුදාවේ සෑම තරාතිරකම කෝපයට ඔවුන් නතු ව ගියේ ය. ඉතාමත් තිරශ්චීන ලෙස මරා දමන ලද තරුණ තරුණියන්ගේ මල සිරුරු වලින් පොළොව තෙත් වුනේ කැරලිකරුවන් විසින් මරා දමන ලද මිනිසුන්ට අමතරව ය. අවසානය වන විට මරණු ලැබුයේ කවුරුන් විසින් ද යන්න පවා සොයා ගත නොහැකි තරමයට මරණ තරඟය උග්‍ර වූයේ ය.

ඒ නිසා ම ජවිපෙ නායකයින් අල්ලා ගනු ලැබූ විට බොහෝ මිනිසුන් සුසුමක් හෙලන්නට ඇත.

කැරැල්ල අවසන් නිසා දැන් අපට ඉතිරිව ඇත්තේ පශ්චාත් මරණ පරීක්ෂණ පමණ ය. එහෙම ඒවා බොහෝ තිබුනේ ය. මෙය එයින් එකක් පමණ ය.

දෙපැත්තේම මරා දමනු ලැබුයේ යටත් වීමට අකමැති වූ මිනිසුන් ය. තරුණ තරුණියන් ව ය. ඒ නිසා මේ සියලු මරණ විරු මරණ ලෙස අවශ්‍ය නම් කෙනෙකුට හැඳින්විය හැකි ය. එහෙත් ජවිපෙට අනුව විරුවන් වන්නෙ කැරලි කරුවන් ලෙස මිය ගිය අය පමණ ය.

ඔවුන් විරුවන් ද? ඊට උත්තර මම හරියට ම නොදනිමි.

ඔවුන් නිර්භීත දැයේ දරුවන් වූ බව නම් සැබෑ ය. ඒ අහිමි වූ ජීවිත අපට සිටි වටිනාම මිනිසුන් කොටසකගේ බව ද මම පිළිගනිමි. එහෙත් ඔවුන් මියගියේ නිරපරාදේ ය. යටි අභිමතාර්ථයන් තිබූ නායකයන් විසින් අයාලේ යවනු ලැබූ නිසා ය. ඇතැම් නායකයන් ද නොදැනුවත් කම නිසා අයාලේ ගිය වූවන් ද විය හැකි ය. අයාලේ ගිය අයටත් විරුවන් යැයි කිව හැකි නම් 88-89 කැරැල්ලෙන් මිය ගිය ජවිපෙ සමාජිකයන් ද විරුවන් ලෙස සැලකීමේ වැරැද්දක් නැති බව කියමින් මේ සටහන අවසන් කරන්නෙමි. 

ජනතා විමුක්ති පෙරමුණට අදට ද දේශපාලන ව්‍යාපාරයක් ලෙස නැගී සිටීමට බැරි වීම පිටුපස 71 කැරැල්ලට ද වඩා බලපෑවේ ත්‍රස්තවාදය සිය කුරිරම ස්වරූපයකින් යොදා ගැනීම පදනම් කර ගත් 88-89 කැරැල්ල ය. ඒ ගැන සමාවට කාරණා කීමෙන් පමණක් ඔවුන්ට එයින් ගැලවිය නොහැකි ය. ඒ සඳහා වඩා විවෘත පාපෝච්චාරණයක්, කළ වැරදි නිශ්චිත ව හා විස්තීරණ ව දක්වන පාපොච්චාරණයක්, අවශ්‍ය ය.

මේ සමග ඇති ඡයාරූපයේ තිබෙන්නේ ඉල් මහ විරුවන් විසින් ඉදිරි කරන ලද තාප්පය පිළිබඳ සංකේතයකි. ඒ තාප්පය අදටත් බාධකයක් ව ඇති බව ඉක්මණින් පසක් කරගත් තරමට යහපත් ය. ඒ සඳහා කළ යුත්තේ පිටුපස හැරී බැලීම ය.