යම රජු – ඔබ හාමුදුරුවන්ට අල්ලස් දී දිව්‍ය ලෝකයට ටිකට් එකක් ලබා ගත් බවට චෝදනාවක් තියෙනව.
මම – යම රජතුමනි, ඔය ගතු කේලම් අහන්න එපා. මං හාමුදුරුවන්ට දන් දුන්න එක ඇත්ත. ඒත් අල්ලස් දුන්නෙ නෑ. දන් දුන්නෙ පින් ගන්න මිසක් ඔය කියන විදිහෙ එකකට නෙවෙයි.
යම රජු – ඒ කියන්නෙ දන් දෙන කොට තුන් හිතකවත් දිව්‍ය ලෝකෙ ගැන අදහසක් තිබුනෙ නැද්ද? මේ බලපං බොරු කිව්වොත් තව දඩුවම් ලැබෙනව.
මම – පින් කරන එක පාපයක් නෙවෙයි නේද රජතුමනි.
යම රජු – අහන ප්‍රශ්නෙට උත්තර දීපන්. මං නරක මිනිහයි කියල කියවගන්නෙ නැතුව. උඹ මැරිල හොඳ තැනක උපදෙන්න කරපු දහම් ගැටයක් නෙවෙයි ද ඔය දානෙ.
මම – අනේ පිනක් කරලත් අපායෙ යන්න වෙන බව දැනං හිටිය නං මං පින් කරන්න ඉස්සෙල්ල දෙතුන් පාරක් හිතනව. මේක නම් අසාධාරණ කතාවක්. මේ පැමිණිල්ල ඔබ තුමාට කරන්නට ඇත්තෙ මගෙ තරහ කාරයෙක්. මං මුල ඉඳලම කියන්නම් කො.
යම රජු – අන්න හරි පටන් ගමුකො
මම – හාමුදුරුවන්ට දන් දුන්නහම සුගතියක උපදින බව අපේ හාමුදුරුවො අනන්ත කියනව මං අහල තියෙනව. ඉතින් වල පයයි ගොඩ පයයි තියෙන කාලෙ යන තැනකට කියල දානයක් දුන්න එක ඇත්ත. මං නෑ කියන්නෙ නෑ. ඔච්චර ලේසියෙන් දිව්‍ය ලෝකෙ යන්න තියෙන අවස්ථාවක් අත අරින්නෙ මොන මෝඩය ද?
යම රජු – උඹ කරන තරමක් කරල තියෙන්නෙ පව්. ඒවා එහා මෙහා කරගෙන දිව්‍ය ලෝකෙ යන්න අන්තිම කාලෙ උඹට ඔ්න වුනා. ඉතින් පොඩි අල්ලසක් දුන්න.
මම – දානයක් දෙන එක අල්ලසක් කියල ඔබතුමා කියන්නෙ කොහොමද කියල මට නම් තේරෙන්නෙ නෑ. දානෙ අන්තිමට දෙව් මිනිස් සැප කෙළවර නිවන් සැප ලැබේවා කියල හාමුදුරුවො කියන කොට මං සාදු කිව්ව බව ඇත්ත.
යම රජු – හරි චේතනාවයි ක්‍රියාවයි දෙකම තිබුන බව උඹ ම දැන් කියල ඉවරයි. යමපල්ලනි, මූ ගෙනියපල්ලා.
කෑ ගහ‌ගෙන ඇහැරෙන විට මා සිටියේ ඇඳෙන් බිමට රෝල් වෙලා ය. අත් දෙක ඉණට තියාගෙන මා දෙස බලා සිටියේ යම රජු තුමා නොවේ. මගේ ඇඹේනිය ය.
වචන සෙල්ලම් 